ΕΥΘΥΝΗ
Όλα μαύρα τα ‘βλεπε
κι έγραφε στίχους πεζούς,
που κανείς δε σκεφτόταν να ψάλλει.
Λοιπόν, αρκετά. Άλλο δεν πάει.
Πρέπει ευθύς ν’ αλλάξει θέμα και ύφος.
Να γράψει για τον ήλιο που χαμογελά,
για το φως που αστράφτει
στο γυαλί και στις πέτρες.
Άνοιξε το παράθυρο να δει,
μα ο ουρανός βάρυνε πάνω του.
Για τούτη ‘δω τη συννεφιά
το φταίξιμο δεν ήταν του καιρού.
ΔΙΑΚΟΠΕΣ ’94
Είχαν μέρες να τον δουν.
Κατακαλόκαιρο και θάρρεψαν πως έλειπε.
Κανείς δεν τον είδε ν’ ανοίγει τα συρτάρια,
μαζεύοντας σχέδια που δεν ολοκλήρωσε,
γράμματα ανεπίδοτα,
όνειρα αφημένα στα χαρτιά.
Ούτε που τους ξανά ‘τυχε να δουν
κατακαλόκαιρο το τζάκι να καπνίζει.
Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, και είναι Αχαιός στην καταγωγή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία με ποίηση και δοκίμια. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά “Νέα Εστία”,” Νέα Σύνορα”, “Νέα Σκέψη” ,”Αιολικά Γράμματα”, “Μανδραγόρας” κ.ά. και έχουν περιληφθεί σε αρκετές ανθολογίες, όπως η Νέα Γενιά των εκδόσεων Κέδρος (1971), των Δικηγόρων Ποιητών του Π. Παναγιωτούνη (εκδόσεις Πιτσιλός), η Λογοτεχνία της Αχαΐας του Κ. Σταμάτη κ.ά Ποιήματά του έχουν επίσης μεταφραστεί στα γαλλικά και στα αλβανικά.
