ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Οι λέξεις καμιά φορά αυθαδιάζουν.

Ειδικά το πρωί μέσα στο γκρίζο και με την υγρασία να σου τρυπά το δέρμα.

Προσπαθείς να τις βάλλεις σ΄ένα κήπο ευφρόσυνο γεμάτο χρώματα ή

ανάμεσα σε σύδεντρα από αμυγδαλιές,συκιές,βελανιδιές.

Ίσως ο φόβος που κρύβουν ανείπωτα μυστικά.

Μια κατάσταση βουτηγμένη στη μοναξιά και την απόγνωση.

Πως να αντιμετωπίσεις εκείνο το βλέμμα, σταθερό, στεγνό, διαπεραστικό σαν

τον ουρανό πριν την καταιγίδα.

Οι λέξεις καμιά φορά χαμογελούν.

Μια αστάθεια μαγική που περιτριγυρίζουν τ΄αστέρια και ποτέ δεν συναντώνται.

Μπορεί να γίνουν σταγόνες της βροχής που σχηματίζουν μια μελωδία

στο τζάμι του παραθύρου.  Μια αναπνοή βαθειά σαν θρόισμα

και απ΄των ρόδων πιο ωραία.

Κι΄αυτές οι λέξεις αποκτούν μια ποιητική διάσταση, γιατί μη νομίζεις, όλα.

ότι έχουν ειπωθεί και γραφτεί.

Γνωρίζω [αυτά ] είναι μια σκηνοθεσία σε στιγμές σιωπηλές, στιγμές που

το τίποτα απλώνεται και τριγυρνά όπως οι μέλισσες την κερήθρα.

Συννέφιασε και μέρεψε το φως…