Για ένα χειμώνα

Στα πέταλα πάνω της αμυγδαλιάς

η Άνοιξη, κοιμάται

με τα χέρια της υπομονής της πλεγμένα

και τ’ αποκαμωμένα βλέφαρα κλειστά

δίχως ούτ’ ένα δάκρυ πάνω στα ροδαλά της μάγουλα

ούτ’ ένα στεναγμό

στων κανονιών τον ίσκιο από κάτω

Έρχονται και φεύγουν τα περιστέρια τις μέρες του χειμώνα

της χαϊδεύουν τα χέρια και τα φιλούν

στα σφαλιστά της μάτια σταλάζουν όνειρα

ανθρώπινες ελπίδες και ιδανικά

τα περιστέρια, οι όρκοι της ειρήνης

με τα συνθήματα

τα χαραγμένα με αίμα πάνω στις ορθάνοιχτες φτερούγες τους

Παιδιά παραστέκουν τον ύπνο της

κορίτσια κι αγόρια με τους κήπους τους σημαία

νεογνά, σμαραγδένια βλαστάρια που νοιάζονται

μόνο γι’ αυτήν

περήφανοι μίσχοι

που ομνύουν μονάχα στην δική της μορφή

Κι εκείνη, αποκαμωμένη από την παγωνιά

στα πέταλα πάνω της αμυγδαλιάς

σα μάνα,

με τα χέρια της αγάπης της πλεγμένα

και τα βλέφαρα κλειστά

δίχως ούτ’ ένα δάκρυ πάνω στα ροδαλά της μάγουλα

ούτ’ ένα στεναγμό

απλώς κοιμάται

και περιμένει

                                                                                                                                   *

 Ουκρανία

Ήρθαν οι άγγελοι

μ’ ένα καρφάκι μες στα σωθικά μπηγμένο

να πάρουν τα νεκρά παιδιά μου

με τις αιώνιες ελπίδες πάνω στις λαμπάδες

δακρυσμένες

με τα συντρίμμια των σπιτιών να ανωθρώσκουν πίκρα

με τα τριαντάφυλλα να δύουν στον ουρανό το δείλι σκυφτά

να πάρουν τα νεκρά παιδιά μου

Ένας ένας στη σειρά φτερούγισαν πάνω από τα οδοφράγματα

στον μελανό αέρα

στη μελανή σιωπή

και γονάτισαν

στα άπνοα τα σώματα μπροστά

να στολίσουν τα νεκρά παιδιά μου

με κείνο το ροδαλό το χάδι που τους πρέπει

με της Ιστορίας την άσπιλη μνήμη

με της πατρίδας την τρυφερή στοργή

 2022