Πολλά, πολλά- πολλά ποιήματα της φύσης καταγράφει ο Ηλίας Κεφάλας επιστρέφοντας, ιπτάμενος και βάδην, με λέξεις φορτωμένες γης, στίχους του άγχους, πρόλογους φιλικούς, επίλογους εχθρούς, οξείες και δασείες ”παλαιάς” γραμματικής, μια ποίηση γεμάτη ραψωδίες ρίζες, σαν φύλλα τα κλαριά, σαν οι καρποί άτομα, κορφούλες κάτου κοιτώντας, πλημμύρες οι πυρές, πέπλα στα βλέμματα σεντούκια, πάχνες ονειρεμένες σκόνες, οι κήποι πράσων καπνιστές, στις αγελάδες λάμψη η βοσκή, αυτόχειρα τραγούδια δέντρων, ωραία ποιήματα χώρου και θρήνου, συνεννοήσιμα στα ναι στα όχι, από τα σπλάχνα ξεριζώνοντας σοφίες…
Πολλά , πολλά- πολλά ποιήματα, της φύσης, ώριμα ρόδια, κάστανα, πληγές μόλις θεραπευμένες, θυσιασμένες χάμω, μια γλώσσα πολυφίλητη μα ξεχωριστή, ζωή υμενώδης, τι δύο νίκες μια, τι δύο ήττες άλλη, βελάσματα τα όνειρα, κρούουν κώδωνες, σ΄ ένα χορό όλοι οι ρυθμοί, σ΄ έναν ρυθμό όλο το κέφι, τιμές που θεραπεύοντας σβήνουν τιμές που φτάνουν, δεν έχει ονοματεπώνυμα της Άρτας το γεφύρι, μάνες, πατέρες τέλειωσαν, έρημα της ερήμου έρμα, πείτε μας δέντρα αληθινά αν είστε δέντρα, πίνετε αθάνατο νερό ή του θανάτου, καθημερινής ή γιορτινής παγίδας…
…Θρίαμβος η ποίηση του Ηλία Κεφάλα ”γραφέα του φυσικού έπους” – Ύμνος στη Φύση. Αναχώρηση, αρχής και τέλους τρέλα…
