Ο ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΟΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ Βασίλης Μανής-Καζινιέρης, είναι ο τελευταίος δημιουργός της χρυσής εποχής τής έλληνικής σάτιρας. Μιας εποχής πού άρχίζει με τήν έξωση τοϋ “Οθωνα και τελειώνει τό 1897, με την ήττα της Ελλάδας. Δέ χαϊδεύει αφτιά  και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μαστιγώνει αλύπητα το παλάτι και το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο που σε συνεργασία με τους πατριδοκάπηλους και τους πολιτικούς αγύρτες, έσπρωξαν την Ελλάδα σ’ έναν πόλεμο, που ταπείνωσε την χώρα και τη γονάτισε οικονομικά.                                        ΐ

Δέν είναι έπιεικής ούτε μέ αύτούς πού χάσκουν μέ τό στόμα άνοιχτό κάτω άπ’ τις έξέδρες και χειροκροτούν. Μεγαλοϊδεατισμοί και άλλες έθνικές έμμονές πού άποδείχτηκαν καταστροφικές γιά τήν Ελλάδα και τον Ελληνισμό, βρίσκονται στο στόχαστρο τοϋ σατιρικού του λόγου. Ενός λόγου αντιηρωικού και προσγειωμέ­νου στην έλληνική πραγματικότητα.

Ή αυτοκτονία του στη Μικρά Ασία, όπου υπηρετούσε ώς στρα­τιωτικός γιατρός, δέν ήταν άπό δειλία. Αποτελούσε πράξη διαμαρ­τυρίας γιά τήν ολέθρια προς τον Ελληνισμό έκστρατεία και τον εφιάλτη πού άκολούθησε τή Μεγάλη Ιδέα.

Μπορεί ό Μανής νά πέθανε τό 1919, όμως κάθε φορά πού στην Ελλάδα άκούγονται έθνικιστικές κραυγές και ξεχνιέται ή ιστορία, ό σατιρικός του λόγος, γίνεται επίκαιρος και ή φωνή του οικεία.