Αποκαθήλωση

Με ένα διαμέρισμα που όλο αδειάζει
και οι τοίχοι μένουν σώματα αδειανά,
από αφίσες, ανάσες και καρφιά,
η αποκαθήλωση του έρωτα μοιάζει.

Σαν τα κύματα στην ακτή
που σε παίρνουν και αφήνονται,
μυστικά οι ζωές έρχονται και αποσύρονται,
βότσαλα που αλλάζουν άπειρες θέσεις
ρίχνονται και κατρακυλούν σε λογιών υποθέσεις.
Και συ να συνεχίζεις έχεις,
εικόνες και αέρα να αλλάζεις,
κάδρα να αγοράζεις,
βότσαλα στη θάλασσα να ρίχνεις
τρύπες στους τοίχους να ανοίγεις.

το μπαλκόνι μου

Το μπαλκόνι μου τα αυγουστιάτικα βράδια,
με ούριο άνεμο που τη τέντα μου φουσκώνει,
πλοίο γίνεται έτοιμο να ανοιχτεί
στης Αθήνας τα φώτα, όπου λαμπυρίζει
και σαν γυναίκα μαγικά ξεφαντώνει.
Με τύμπανα να ηχούν το πλοίο προχωρεί
και σχίζει τις κίτρινες λάμπες μιας ηλεκτρικής σελήνης,
ναύτες αρχαίοι κρεμασμένοι στην πλώρη στην πρύμνη και στην κουπαστή,
μύστες σοφοί και ονομαστοί,
απ’ το Μεθύδριο, τα Μαγούλιανα και από την πόλη της Κυρήνης.
Φαντάζει όνειρο καλοκαιρινό
μα όλα τα βλέπεις εδώ
τις Σειρήνες, την Κίρκη και την Καλυψώ
τη βιτρίνα του ονείρου, την ποίηση του αιωνίου
και ωστόσο τον αποχωρισμό
κάτω από το αττικό φως
όλα υπάρχουν και γίνονται κάπως αλλιώς.

Ανταρκτική

Στο ψυγείο θα φροντίσω
την αγάπη μου να κλείσω,
σε μια θήκη για παγάκια
τα δάκρυά μου θα κρατήσω.
Στην κατάψυξη θα βάλω
τη μικρή μας ιστορία
δίπλα απ’ τη σοκολάτα
που μ’ αρέσει να τη σπάζω κρύα.
Και ‘γω θα τραβήξω
για διακοπές στους πόλους
και μόλις περάσω τον Αρκτικό τον κύκλο
δεν θα κοιτάξω πίσω.
Εκεί σε μια ερευνητική βάση
θα καταλύσω
με ανθρώπους κοντινούς από χώρες διάφορες
μαζί θα ζήσω.
Και το καθάριο πρωί μόλις ξυπνώ
θα παίρνω το πρωινό μου
στην αίθουσα 8,
και θα κοιτάζω από τη τζαμαρία
πως μοιάζει η φυλακή με την ελευθερία.

Μόνος

Μόνος, κατακτημένος ζωτικός χώρος,
μια ντουλάπα για μένα
δωμάτια για έναν επιπλωμένα.
Μόνος, κάποιες φορές τις άδειες θέσεις κοιτώ όμως,
να πει κανείς δύο ιδέες για το σπίτι
να σου ανακατώσει την αποθήκη.
Περνώ από τα δωμάτια
και οι τοίχοι ξέρουν μόνο την δική μου παρουσία,
δεν υπάρχει συνουσία.
Ο χώρος για τον άλλον μένει κενός
μπαρουτοκαπνισμένος εγωισμός
η τιμή του ενός.
Αναποδογυρίζω το σπίτι, κάτι με σπρώχνει να σε βρω,
προωθούμαι στην προκάλυψη του χωλ
κι’ ας με πετύχεις στον σταυρό.
Μα νοιώθω μόνος στον πόλεμο αυτό.