Το συγκεκριμένο ποιητικό βιβλίο διακρίνεται για την ξεχωριστή ποιητική του γραφή, τον έντονο λυρισμό και την θεματική επικέντρωση του ποιητικού υποκειμένου στο ζήτημα του αυτοπροσδιορισμού του στον κόσμο.  Η προσωπική οπτική της ποιήτριας διαμορφώνεται  μέσα από την εναγώνια θέλησή της ενός ευρύτερου κοινωνικού ανασχηματισμού  που να δικαιώνει και να καταξιώνει την ύπαρξη κάθε ατόμου στην ανθρωπότητα. Επιχειρεί να συνταιριάξει την κοινωνική της αποστολή ως ποιήτρια σε συνδυασμό με την χαρτογράφηση των υπαρξιακών της αναζητήσεων. Δεν κατακρημνίζεται, ωστόσο, εσωτερικά στα βάθη της καρυωτακικής αβύσσου.

Δεν επιζητεί την υπέρβαση στο επέκεινα αλλά την ελεύθερη περιδιάβαση στο πεπερασμένο. Οι επαναλαμβανόμενες φράσεις-λέξεις, συγκρατούν νοηματικά την χειμαρρώδη αφηγηματική ροή, σαν μια υποδηλωτική απόπειρα συγκράτησης του συναισθήματος από τη λογική. Όσο και αν προβάλλεται δέσμια του πεπρωμένου της, στο βάθος ελπίζει στην ανατροπή του. Παρατηρεί με λεπτομέρεια τις εκάστοτε χωροχρονικές συνθήκες αποβλέποντας στην αποτίναξη της αντικειμενοποίησής της ή απόδρασής της από την περιρρέουσα ασφυκτική υλικότητα.

Είναι στιγμές που η ποιητική ροή τρέχει ανεξέλεγκτα, ενώ κάποιες άλλες φρενάρει απότομα, σαν να θέλει να αποκωδικοποιήσει με δεξιοτεχνία την μυστικιστική υφή κάθε δευτερολέπτου πριν επιφορτιστεί με την επιτελεστική ποιητική λειτουργία του τώρα, του χτες, του αύριο, του ποτέ ή του πάντα. Η πορεία της στο ατέρμονο ποιητικό της ταξίδι μπορεί να φαντάζει μοναχική ή ερεβώδης, αλλά δεν είναι. Αποκτά κατά βάση μια διασταλτική λειτουργία και επενέργεια από τη στιγμή που πλαισιώνεται και από άλλους συμπάσχοντες ταξιδευτές που με οξυδέρκεια αντιλαμβάνονται  τη μεταρσίωση του χρόνου από την δογματική του υποταγή σε μια συμβιβαστική διαδοχή στην ανατρεπτική του «έξαψη», την μεταφύτευσή του, δηλαδή, σε μια εναλλακτική, ερωτική, ζώνη της πραγματικότητας.

Η ποιήτρια μας εξοικειώνει με το ποιητικό της χώρο, για να μας αφήσει στην πορεία μόνο τα ίχνη της αλλοτινής της παρουσίας,  καθιστώντας μας έτσι από επισκέπτες σε οικοδεσπότες του ποιητικού της κάστρου. Μέχρι την επόμενή μας συνάντηση μαζί της μεσολαβεί μια γόνιμη σιωπή και ένα προσωρινό «αντίο». Προσμένουμε όλοι εναγωνίως την έλευση της επόμενης ποιητικής της μέρας.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.