Η αγωνία στα πρόσωπα – «τι σοβαρά που εγίναν». Οι καψαλισμένοι, αναμαλλιασμένοι, δαρμένοι απ’ τον άνεμο και τη μοίρα τους. Τώρα τους καίει κι η φωτιά. Δεν περιμένουν να σβήσει και η τελευταία σπίθα. Ξέρουν ότι δε θα σβήσει. Η ηγεσία σωπαίνει. Δεν είναι ώρα για φλυαρίες. Όχι ερωτήσεις κύριοι. Στέλνει κάτι σαράβαλα πυροσβεστικά που δεν έχουν καν δρόμους να περάσουν και κάτι μη μου άπτου αεροπλάνα που δεν πετάνε σε συνθήκες μεγάλης ζέστης να σβήσουν όλες τις φωτιές παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, ενώ η φωτιά φουντώνει θαρρείς κι οι πυροσβέστες όπως σε κείνη τη μαύρη κωμωδία γίνονται εμπρηστές. Κάθε άλλο βέβαια. Οι άνθρωποι με τα ξεχαρβαλωμένα μέσα κάνουν ό,τι μπορούν με κίνδυνο πάντα τη ζωή τους. Χωρίς γνώση της περιοχής άλλωστε. Χωρίς συντονιστές, χωρίς τη βοήθεια των κατοίκων όπως συνέβαινε πάντα στο παρελθόν.

Κι οι ηδονοβλεψίες ενημερώνονται και ηδονίζονται με την οδύνη. Παίρνουν μια πλευρά του δράματος που όλο φουντώνει: καλά να πάθετε, να καείτε αφού χτίζετε μες στο δάσος. Εσείς δεν έχετε δικαίωμα να ομιλείτε γιατί δεν είστε ειδικοί, δεν ξέρετε πού παν τα τέσσερα να μη μιλάτε βουλώστε το κι εσείς που δεν είστε καθόλου αθώοι είμαστε όλοι ένοχοι λέει και δεν κατανοείτε αυτό που εννοώ κι όλο πιάνουν κάτι τύπους που έχουν σπίρτα στις τσέπες τους… μήπως είχανε και δάδες αναμμένες ρωτά ένας βλαξ… για περιγράψτε μου πού τον είδατε πώς ήταν τι φορούσε ο τύπος… πιάστε όποιον τρέχει… ακούγονται οι φάροι με τις σειρήνες πανικού η νύχτα ήταν κατακίτρινη, έπειτα κοκκίνισε ώσπου έγινε μπλε όπως κάθε νύχτα που σέβεται τον εαυτό της… διαταγή και τα σκυλιά δεμένα κι η επωδός: εκκενώστε τα σπίτια κι αφήστε τα να καούν μαζί με τα δάση αυτά ξαναγίνονται… οι κορμοί σηκώνονται όρθιοι και γεμίζουν φύλλα, τα ζωντανά γυρίζουν απ’ το βασίλειο των σκιών κι ανασταίνονται ε, κι η ΦΥΣΗ ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΕΛΕΟΣ Κι οι οδυνοβλεψίες μετατρέπονται σε σκεπτικιστές ας αποδοθούν ευθύνες έστω…

Κι ο συντονιστής παθαίνει καρδιακό ο καημένος «και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια» ταύροι, λύκοι κι αλεπούδες άλογα κι «οι έλαφοι των άστρων» ποια τρέχουν γρηγορότερα; Ας τρέξουν να γλιτώσουν όσα γλιτώνουν, βρυχηθμοί ακούγονται και άνθρωποι που δε φεύγουν θέλουν να σώσουν τα χωριά τους ξέρουν να σβήνουν φωτιές κάποιοι τα καταφέρνουν, παίζοντας κρυφτό, να μείνουν, δηλαδή να επανέλθουν, τους άλλους τους βγάζουν έξω σηκωτούς. Χωρίς σχέδιο χωρίς συντονισμό – τι μας χρειάζονται ποδοσφαιρική ομάδα είμαστε; Οι επιτελικοί χλομιάζουν επιτέλους για λίγο,  ψύχραιμα ποιούν την νήσσα  και προσεύχονται στον Ύψιστο, αλλά είναι αντιφατικές, μπερδεμένες, αλαζονικές οι επικλήσεις κι οι προσευχές τους «ως θυμίαμα ενώπιόν του». Βγαίνει ο ηγέτης μαυρισμένος όχι από τον καπνό,  αλλά από τον ήλιο και μερικοί μπερδεύονται νομίζουν πως κι αυτός με μια κλάρα, μια μάνικα αδερφέ έσβηνε φωτιές αλλά δεν ήταν αυτός – από τον ένα ηγέτη ο άλλος. Και τι είπε ο πρώτος; Σωθήκαμε όλοι χάρη σε μας! ΔΙΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΕΘΑ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ενώ εσείς απλώς οι κλητοί.  Οι μετακλητοί πάλι εκεί. Κι άμα μας κουνηθεί πολύ η φωτιά θα θυμηθούμε τον Ξέρξη και θα την κάνουμε μπλε μαρέν. Γι αυτό λέμε η λύση είναι μία, η καταστολή, πρόληψη και κουραφέξαλα αυτά είναι γι αυτούς που έχουν λεφτόδεντρα. Τώρα όσα υπήρχαν απ’ αυτά κάηκαν μαζί με τα δέντρα. Ποιος μίλησε για καταστροφή, κύριοι, λέει το γελαστό μουστάκι του ευτραφούς γηραιού κυρίου που θα μας σώσει κι αυτός, αφού πάλεψε με τον Εγκέλαδο στα μαρμαρένια αλώνια και τον νίκησε. Ησυχία κύριοι, να μη μιλάτε οι άσχετοι παρακαλώ. Μου δίνετε τη φωτιά σας αγαπητέ. Συλλάβετέ τον έχει τη φωτιά μέσα του, βρέθηκε ο ένοχος!