ΜΥΓΑ

Κομμάτια των ματιών της ο φακός

Βλέπει το ’να σκοτάδι, τ’ άλλο φως

Στο ’να κομμάτι χώμα

Στ’ άλλο ουρανός

Εκεί παραφρονεί και γίνεται οίστρος

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Τα κύματα είναι μικρά παιδιά

Που ξεκινούν απ’ την απέναντι ακτή

Και φτάνουν

Λευκοί γέροντες μαντατοφόροι

Σε τούτη την ακτή

Και ξεψυχούν

 ΤΕΛΙΚΩΣ

Φτάνει το μάταιο

Κι αυτό ποτέ δε χάνει

(Από το” Μαύρο βαμβάκι”, Μελάνι, 2009)