Παυλίνα Παμπούδη: Νυχτολόγιο ΧΧΙΙΙ

«Και να θυμάσαι» είπε, «δεν έχει σημασία τι

Όμως να το θυμάσαι, οπωσδήποτε: είναι η αλήθεια

Λήθη σημαίνει άγνοια, να το θυμάσαι.» 

 

Ποιος έδινε την εντολή, σε ποιον

Νερό μονάχα γύρω

Μια θάλασσα σε λήθαργο

Πηχτή, πηγμένη από πνιγμένα λόγια

 

Θα ’ταν η λάθος θάλασσα

Είχα γνωρίσει την αλάνθαστη, παιδί

Δεν ήμουν πια, δεν ήταν, και ποιοι τάχα

Είμαστε τώρα

Ποιος έδινα την εντολή, πού βυθιζόταν

Πού πνιγόταν μέσα μου;

Έπρεπε να θυμάμαι, βάθαινε το άδηλο

 

Πέρασα βιαστικά σε άλλο όνειρο

Γάτας, πουλιού, σκυλιού, αλόγου

Του τελευταίου αθώου πλάσματος

Που θα ξυπνούσε, χωρίς μνήμη, έντρομο

Ξανά απ’ το βυθό σε ύπαρξη –