Παυλίνα Παμπούδη:  Νυχτολόγιο XXXΙΧ

Πριν από μένα, η σκιά μου πού ανήκε;

Η σκιά σου; Η παρασκιά; Η άλως;

Δεν πρόφταινα απάντηση

Υπήρχε, δεν υπήρχε

Ανέβαινε ο βυθός

Κατέβαινε το οδόστρωμα

Έξω από μας συνεχιζότανε ο δρόμος, όμως

Κίνδυνος, μια παρατεταμένη παύση

Των εγκοσμίων έχαινε στην άσφαλτο

Και προχωρούσε- 

Το  λίκνισμα επιταχύνθηκε, το ράγισμα

Διακλαδίστηκε αθόρυβα, γλυκά, στα κόκκαλα-

Ήταν μεσάνυχτα, έγινε μεσημέρι

Κάθετο φως κάρφωσε σε σεντόνια συσπασμένα

Άδεια και διάφανα τα σώματα-