Skip to content
Ήμασταν πάλι στη σκηνή, στην τελευταία πράξη
Επίμονα, βαθαίναμε το κοίλο στο κρανίο
Παλλόταν να εκραγεί
Δι’ ελέου και φόβου η αρχαία κάθαρση
Ο από μηχανής θεός καραδοκούσε –
Είχε συντελεσθεί το δράμα όμως συνεχίζαμε
Επίμονα, φοβούμενοι κάθε στιγμή
Να διακόψει τον ερωτικό διάλογο χωρίς τελεία
Ήχος ανοίκειος
Δεν θα ’ταν χειροκρότημα ούτε γιουχάισμα-
Πάντως οι θεατές του άνω διαζώματος
Οι αθέατοι
Κι εκείνοι εραστές παλιοί, σε μέθεξη
Είχανε ήδη σηκωθεί
Έξαλλοι, άρχιζαν
Να εκσφενδονίζουν
Τα κεφάλια τους στη νύχτα
Ν’ αποθεώνουν την παράσταση-
