Το θέρος γινωμένο γράφει το τέλος του
Με θαλασσινό μελάνι
Σαν ιστορία αυγουστιάτικου έρωτα
Που μοσχοβολάει αρμύρα φυλαγμένος στο συρτάρι με τα τιμαλφή .
Τιμωρία του ανίερου
Να σπέρνεις και να φυτρώνει άγριο ξερόχορτο
Να οχυρώνεσαι από φόβο για το γέλιο των αθώων
Να στέκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό σου και να τον βρίσκεις απόντα
Να ξεθωριάζουν γύρω σου τα πρόσωπα σαν μια παλιά φωτογραφία Να μιλάς λόγια σπαθιά που κόβουν τις φτερούγες των χελιδονιών κι αυτά να
καθηλώνονται σε αιώνιους χειμώνες
Να αφήνεις κληρονομιά στα παιδιά σου άδεια δίχτυα
Μικροί καθημερινοί θάνατοι η ζωή που επέλεξες
Να ζεις χωρίς Θεό.
