Πρώτη μέρα

Μόνος μου στην ακροθαλασσιά βοήθησα να βγει ο ήλιος.

Είχα το χρίσμα του υγρού, που είναι η ουσία του κόσμου, και το αλάτι στα χείλη, άξιος να χοροστατώ στην ιεροτελεστία της εγκαθίδρυσης του φωτός.

Το βρέφος της ημέρας δεν ξεχώρισε εύκολα από τον απέναντι σκοτεινό βράχο, αν και είχε φωτοστέφανο ολοένα πιο έντονο.

Καλωσόρισα το νεογνό φως και το αεροβάφτισα. Δε θα μαρτυρήσω το όνομα.

Μια επίμονη αλογόμυγα είχε αντίρρηση και δεν το έκρυβε.

Μάζεψα τη δύναμη του πνεύματος, που γεννάει υπαρκτά και ανύπαρκτα, και πήρα το δρόμο της ημέρας.

Και είχα την αίσθηση πως είναι δική μου.

Δεύτερη μέρα

Η ποίηση είναι φως.

Στις σκιές των λέξεων κρύβονται οι σημασίες.

Το δέντρο της γλώσσας και τα φύλλα του λεξιλογίου.

Άπειρες οι φολίδες στο σώμα της μουσικής.

Άγραφες λέξεις, άηχοι υπαινιγμοί, ασήμαντα τα σημεία.

Το φως η υπέρβαση των χρωμάτων, η ποίηση η μεταφυσική της γλώσσας, οι λέξεις όμορφες ξένες στα φτωχικά ράκη των σημασιών.

Η ποίηση φως πέρα από τα όρια.

Τρίτη μέρα

Το φως μιλά, μα δεν έχει γλώσσα. Είναι σιωπή. Όπως τα τοπία. Μα έχει ψυχή. Όπως τα τοπία. Η σιωπή είναι η ψυχή της γλώσσας. Το τοπίο η γλώσσα του κόσμου.

Το φως παίζει. Παίζει με τα σχήματα και τις μορφές. Τα περιγράμματα και τις καμπύλες. Η αντίσταση των πραγμάτων γεννάει τον ίσκιο.

Το φως διυλίζει. Κάνει την ύλη διαυγή σαν την ιδέα.

Το φως είναι ιδέα. Ιδέα συμπαντική από τα βάθη του διαστήματος.

Είναι η γλώσσα των θεών, άγραφη και άηχη.

Το φως γεννάει τον άνθρωπο. Φωτίζει την αντίληψη. Δημιουργεί τον κόσμο.

Τέταρτη μέρα

Χρονότοποι του φωτός. Σε μαγνητική αλληλουχία. Το βάρος της ημέρας σηκώνει η νύχτα. Το μαύρο έχει την αντοχή του κενού.

Κανένα τοπίο δεν είναι ίδιο την άλλη μέρα. Συσσωρεύονται τα φαντάσματα. Έρχονται με τα άστρα στο όνειρο. Εκεί τα βιώνουμε εκ νέου. Αλλιώτικα. Τα όνειρα αλλάζουν και την ημέρα.

Τα τοπία της ημέρας συνεχίζουν μέσα στη νύχτα. Αλλά το μήνυμα γράφεται αλλιώς. Ιερογλυφικά και μπερδεμένα. Ξάστεροι υπαινιγμοί για την ψυχή. Το άλογο δεν είναι προνύμφη της λογικής. Ούτε το πρώτο μοντέλο αυτοκινήτου.

Κοσμοχώροι οι χρονότοποι. Και το φως αρχιστοιχείο. Και η αυγή η αρχή της ζωής. Τόσο απλό. Τόσο δεδομένο. Το φως δε μας βλέπει. Κινείται σε άλλο κυματισμό. Αλλά εμείς δεν βλέπουμε δίχως φως. Σκιές των σκιών στο σκότος του σκότους.

Χώρος και χρόνος ενώνονται, συμφύρονται μέσα στην ιδέα. Το βίωμα της ιδέας, το όνειρο του ύπνου. Η σκέψη που ζει, ο ύπνος της ημέρας.

Και οι μέρες στη σειρά, φιλοσοφικό οικοδόμημα.minologio cover copy

Ξέφωτα του λήθαργου, άστρα της ζωής. 

Σημείωση: Το βιβλίο του Βάλτερ Πούχνερ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Νίκας