γράμμα δίχως όνομα

Αγαπητέ μου άγνωστε, δε γράφω να με σώσεις

μιλώ απλώς με τ’ απολύτως απαραίτητα

όπως φυσάει χωρίς ταυτότητα

κι όπως αστράφτει δίχως σημασία

όπως τα χρόνια στην καμπάνα μου χτυπούν

γράφω ανάμεσα στα ερείπια, και η τρέλα

μία πόρτα κινδύνου να βγεις και να μπεις.

εφιάλτης

Ήμουν πάντα στην πρώτη γραμμή

πριν βρεθώ ηττημένη στη λήγουσα

κλειδωμένη αναπάντητα σίδερα

θύμα είτε θύτης μαζί

όλα τώρα κλεψύδρες και άρρωστοι χρόνοι

κι όλα γύρω φθηνά σκηνικά και τσιμέντα

δίχως θέα ν’ αλλάζω τον δρόμο σελίδα

μόνο τρύπες στον τοίχο κλειστές

και η μόνη αλήθεια στην άκρη Εγώ

απ’ το βάρος τής ύλης κατάδικος

προσπαθώντας δεμένη στο χώμα

να μου ανοίξω, για όσο κρατήσουν, πανιά. 

ζητείται σάρκα

Ώς πότε θα πουλάς τη σάρκα μου

για πόσο ακόμα θα την αγοράζω;

μόλις ξεχρέωσα τα ρούχα, όμως

δε βρίσκουν σώμα για να φορεθούν

κι έχουν άδεια κρεμαστεί

κουρασμένα όπως η τόλμη

με λεβάντες στην ντουλάπα

περιμένοντας σιδερωμένα

την ενσάρκωσή μου.