You are currently viewing Δήμητρα Δημητρίου: ένα ποίημα

Δήμητρα Δημητρίου: ένα ποίημα

Red Light District

 

Κάθε που λέω να επιστρέφω στη θέση μου

στα δεξιά της ορχήστρας

με το γδαρμένο, ξεβαμμένο ξύλινο πάτωμα

τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ

σ’ εκείνο το υπόγειο

του Esperia

αγγίζω μνήμες εφήμερες

απλωμένες νωχελικά δεσποινίδες

ή σε όρθια θέση

σε ώρα

αναψυχής.

 

Ολόκληρη η Μεσόγειο

δεν είχε ξαναματαδεί

γυναίκα σαν εμένα.

 

Οι αυλικοί

Οι βαθμοφόροι

Ειρηνευτές

Οι κουρασμένοι

Οι πληκτικοί

Νοικοκυραίοι

 

Από τη Βηρυτό, την Αλεξάνδρεια,

την Κύπρο ολάκερη

την ψύχρα του Βορρά

και τα χρωματιστά παζάρια

της Ανατολής

 

Αφήναν κάτω τα κράνη τους και τα μαχαίρια

μεγάλα, βαριά, καθαρά μέταλλα

ξεδέναν τα κορδόνια τους

μ’ αδέξιες χειρονομίες

σα μεθυσμένοι από τη στίλβη

του παρόντος

μια μεταμφίεση πυγμής

και στην αφή μου γίνονταν ξανά μωρά

που τα κρατούσα και τα θήλαζα

κι ήξερα μέσα μου

πως θα γεράσουν.

Κι ούτε που μ’ έγνοιαξε, στ’ αλήθεια, και πολύ

σαν ο στρατιώτης εκείνος απ’ τις Βάσεις

μου ’πε πως κάποτε, στ’ αυτί, «τούτη θα πέσει η πόλη».

 

Ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εκείνη

είχε μεσολαβήσει μια προκαταβολική εγκατάλειψη

ένα συρματόδετο εμπόδιο  

μια ευτυχία αδοκίμαστη

μια απόσπαση·

όπως σφιγμένα δάχτυλα

την άγνωστη ώρα

του ύπνου.

 

Εγώ ξέμεινα πίσω

μετανoιωμένη ή αμετάνοιωτη

τι σημασία έχει;

κανείς δεν είναι άλλωστε να περιμένει εμένα

κι ούτε που θα ’θελα σαν όλους τους ποτέ μου να γυρίσω.

 

(Η δική μας η κουζίνα σήμερα είναι γεμάτη, λένε, απ’ τ’ άρβυλα

του στρατού.)

 

Δε θα μου λείψει η ερημιά

τοπία θαλασσόβρεχτα

ναυτάκια ντυμένα στ’ ασπρογάλανα

κι ο καπετάνιος εκείνος που θαλασσοπνίγηκε

ούτε της νύχτας το κελί

κι οι γυναίκες εκείνες

στα καλντερίμια

πώς κουβεντιάζουν·

ούτε οι σπαρταριστοί χοροί που εχόρευε η γενιά μου

και το κορμί το ριγηλό της νιότης

ούτε και τότε που εδάγκανα το χώμα

σαν έβγαζα εκείνη

την παχύρρευστη ρητίνη

από το πρόσωπο

κι ανέπνεα βαθιά, κοφτά και συλλαβιστά

κι έλεγα μέσα μου, «κρατήσου!».

 

Ούτε ακόμα

κι εκείνο το αγόρι

με την πικραμένη αγάπη

να στάζει από το στόμα.

 

Μον’ άλλος είναι ο πόνος μου

κι ένα μονάχα σκέφτομαι·

αν είναι κάτι που δεν τ’ άφηκα στην τύχη

αν είναι κάτι που θ’ άξιζε μια τόλμη ή τη ζωή

μια επαλήθευση δεσμού

μια απόδειξη οριστικού

μια υπόνοια έστω αξεδιάλυτου

κάθε που λέω να επιστρέφω στη θέση μου

στα δεξιά της ορχήστρας

είναι εκείνα τα δευτεριάτικα πρωινά

γωνία Αιγίνης και Κυκλάδων

που η γειτονιά

μικρά μωρά

ακόμα και γυναίκες σαν εμένα

τρέχαμε πίσω από το Morris Traveller του ψωμά του Αλκιβιάδη

με τα συρόμενα τζάμια

γεμάτα υγρασία

από τη θέρμη

του ζυμωμένου ψωμιού.

 

Κι η γυναίκα εκείνη

η λευκόχερη

με το ραγισμένο πρόσωπο

τις αιχμηρές γωνίες

τα εξαρθρωμένα σχήματα

και τα βυζιά ανάμεσα στα πόδια

να με κοιτάζει

με την πλάτη στον τοίχο

με μάτια βαμμένα

από μπογιά.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Τίτλος: Από ανάρτηση Αμμοχωστιανού πρόσφυγα της διασποράς, με αναφορά στην περιοχή από τη Λεωφόρο Ανεξαρτησίας προς την οδό Ερμού, με τα νυχτερινά μπαρ, κλαμπ και καμπαρέ της Αμμοχώστου. Εδώ τα βράδια κυκλοφορούσαν άνθρωποι της νύκτας, μαστροποί, ναύτες του γειτνιάζοντος λιμανιού και στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών και των Βρετανικών Βάσεων.
 
«του ψωμά του Αλκιβιάδη»: Υπαρκτό πρόσωπο.
 
«Στα δεξιά της ορχήστρας», «Κι η γυναίκα εκείνη…από μπογιά»: Πρβλ. τα έργα ενός από τους πλέον πρωτοποριακούς μοντερνιστές καλλιτέχνες Χριστόφορου Σάββα, που ο ίδιος φιλοτέχνησε στο νυχτερινό κέντρο «Perroquet» το 1965, στο υπόγειο του ξενοδοχείου «Esperia Tower» στην Αμμόχωστο. Στη μουσική σκηνή του Perroquet τραγούδησαν, μεταξύ άλλων, η Καίτη Μπελίντα, ο Γιάννης Βογιατζής και η Ρένα Βλαχοπούλου. Το κυρίως έργο του Σάββα, «στα δεξιά της ορχήστρας», παριστά γυμνές ορχούμενες γυναικείες φιγούρες κυβιστικής έμπνευσης θυμίζοντας έντονα τις Δεσποινίδες της Αβινιόν του Picasso έρμαια στο βλέμμα μιας εξημμένης ορχήστρας ανδρών. Αριθμούνται συνολικά δεκατρείς επιτοίχιες τσιμεντογραφίες του καλλιτέχνη, απείραχτες σχεδόν από τη βορά της κατοχής και του χρόνου, που έφεραν στο φως η δημοσιογράφος Ελένη Παπαδοπούλου και η ιστορικός τέχνης Μαρίνα Χριστοδουλίδου μετά από το παράνομο άνοιγμα της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων (Οκτώβριος 2020).

 

 

 

ΛΕΖΑΝΤΕΣ

 1) Λεωφόρος Ανεξαρτησίας, Αμμόχωστος, 1965. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από Δανό στρατιώτη των Ηνωμένων Εθνών. Φωτ. Αρχείο Εginis 3.

 2 & 3.  Έργα του πρωτοπόρου Κύπριου ζωγράφου Χριστόφορου Σάββα, που φιλοτεχνήθηκαν το 1965 στο νυχτερινό κέντρο «Perroquet» στην Αμμόχωστο. Αποκαλύφθηκαν ξανά, για πρώτη φορά μετά την Εισβολή του 1974, τον Οκτώβριο του 2020. Φωτ. © Ελένη Παπαδοπούλου.

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.