Δεν είναι εύκολο να γράψεις απόψεις για ένα συλλογικό ποιητικό έργο από 4 καταξιωμένους δημιουργούς. Ο καθένας χωριστά έχει τη δική του πορεία και δυναμική ταυτότητα στο χώρο της σύγχρονης λογοτεχνικής πραγματικότητας.
Ο Κώστας Κρεμμύδας, γράφει πως: «Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις αμαρτίες σου». Πολύπλευρος θεματικά, αισθάνεσαι διαβάζοντας τον να αποκομίζεις μια γλυκιά πικρία. Εκεί που σε ταξιδεύει με όνειρα κι ελπίδες σε έναν κόσμο συμβιβασμών, ανταλλαγών και αναζητήσεων στην καθημερινή ρουτίνα και στις διαπροσωπικές σχέσεις, έρχεται η ανατροπή να δηλώσει την ανυπαρξία των πραγμάτων και αντίστροφα πάλι πολύ περισσότερο όταν προβάλλεται η έλλειψη να εμφανίζεται αυτούσια η ύπαρξη των συναισθημάτων.
Ωστόσο αυτό που αποκόμισα από το προσεκτικό διάβασμα των ποιημάτων του, βρήκα ότι ο Κ. Κρεμμύδας χρησιμοποιεί τις λέξεις σε μια πορεία με ουσιαστική ισορροπία φράσεων που αναδεικνύουν τη δυναμική ιδιομορφία της ποιητικής του έκφανσης.
Ο Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος, με τον δικό του «Εγκλεισμό» μέσα από το έντεχνο πλέξιμο των λέξεων και τις δυνατές έννοιες των ποιημάτων του σε θέτει μετέωρο μπροστά στην απειλητική εξόντωση της πραγματικότητας.
Βιώνεις μαζί του τις περιπέτειες των λόγων του και χωρίς αμφιβολία γίνεται ορατό ένα αποτέλεσμα, σαν να πλησιάζεις τον πάσχοντα Άνθρωπο, σαν να θέλεις ν’ αγγίξεις τις πληγές του, να μιλήσεις τρυφερά και ν’ αρχίσεις εξομολογήσεις στα κοινά πάθη που πάντα αφήνει το αίσθημα εκπληρωμένο ή ανεκπλήρωτο.
Σαν μοναχικός διαβάτης στην ενδοχώρα της ψυχής, κρατώντας στα χέρια του το άβατο νόημα της μοναχικότητας, αναζητεί την αυτοτέλεια μέσα από τη ποίηση που ανήσυχη καταπιάνεται με τα μεγαλύτερα, δυσκολότερα και ουσιώδη θέματα που έχει στη ζωή του ο άνθρωπος. Φιλία, διαπροσωπικές σχέσεις, το ευ, τον έρωτα, την αγάπη.
Παράδοξη, τρυφερή και ανατρεπτική η ποίηση του ΤΚ. Σε μια αναζήτηση του άδικα χαμένου χρόνου στα πρόσωπα των ανθρώπων που μόνο οι ρυτίδες τους μιλούν. Μιλούν, ουρλιάζουν για όσα ζήσανε, όσα υπομένουν κι όσα θα ζήσουνε και θα υπομείνουν.
Ο Γιάννης Πανούσης με συναρπαστικό και γοητευτικό τρόπο και με λόγο ανατρεπτικό ξετυλίγει το αμπαλάζ, λες, κάποιου γενεαλογικού δέντρου, σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιές, αγωνίες, φόβους και λογικές, δύσκολες επιλογές, ανατροπές κι επιτυχίες. Σημαντικές εμπειρίες που σου μαθαίνουν τη ζωή.
Το ύφος του ποιητή ως συνεκτικός κρίκος τον θέτει να καταθέσει την προσωπική του άποψη μέσα από μια δίκαιη οργή για τα δύσκολα βήματα της ζωής που δυστυχώς δεν έχουν βρει ακόμη το φως μιας κάποιας λύτρωσης.
Στα ποιήματα του είναι εμφανής η εξωτερίκευση σκέψεων ως αποφθεγματικές απολήξεις που ενυπάρχουν κι ενεργούν στη ζωή του ανθρώπου να παραμένει ζωντανή και γεμάτη προβληματισμό και τούτη η εσωτερική του ένταση φαίνεται να ταλανίζει τις σκέψεις του και με δικούς του συλλογισμούς αναστοχάζεται όσα έχει βιώσει με κάθε βαθιά έννοια στον προσωπικό του βίο.
Ο Νίκος Φωτόπουλος, στις «Λύπες λιμναζόντων υδάτων» διαφαίνεται η εσωτερική ορμή του ποιητή για τα στοιχεία που ενυπάρχουν κι ενεργούν ως ανθρωπιστικές ενέσεις* για όλα εκείνα τα ανθρώπινα στοιχεία, πράξεις και πρακτικές που παραμένουν παρόντα, ζωντανά και γεμάτα από μια νοσταλγική διάθεση ως διαφυγή από την καθημερινότητα.
Μέσα από γραμματισμούς του ορθολογισμού* αναμετριέται με τις αναμνήσεις σαν να προσπαθεί να αποδομήσει το απόλυτο ενός έγκλειστου κόσμου. Με σκέψεις να δραπετεύουν από τις βεβαιότητες του παρόντος και τις αγωνίες του μέλλοντος ανάβει τη φλόγα των ονειροπολήσεων που έχουν κατευναστική και παρηγορητική λειτουργία στην ψυχική διάθεση.
