Το ευ που απώλεσες

Της γυναικείας μου μορφής τη μυστική ευρύτητα

Τις ευδίες της Άνοιξης και της καλοκαιρίας

Τους εύχυμους καρπούς

Δεν είδες

Το ευρυγώνιό σου βλέμμα

Να δει δεν μπόρεσε την εύφορή μου γη

Και την ευδαίμονα κελαρυστή της φύση

Εύπιστη εγώ ευάλωτη

Κι εύθραυστη σαν γυαλί

Προσφέρθηκα

Κι εσύ με την αρχέγονή σου χρηστικότητα,

Ευνουχισμένη έστω των καιρών,

Ε ύ χ ρ η σ τ η μόνο είπες

Της ψυχής μου βίαια

Αποκολλώντας

 Το ευ.