Η πρώτη βροχή
έριξε τα κάστανα
στη βρεγμένη γη
Μ’ αγκαθωτή ασπίδα
κρύβονται απ’ τη μοίρα τους

Βροχή στο χώμα
πότισε τον κήπο μου
άγουρες μνήμες

Χυμούς γεμάτο
ένα τσαμπί σταφύλι
υποκλίνεται
Σεμνά γέρνει στο χώμα
η ωριμότητά του

Φύλλα που πέφτουν
ο τελευταίος χορός
πριν το θάνατο

Τέτοια εποχή
πώς τόλμησες ν’ ανθίσεις
μικρό λουλούδι
Το κρύο θα σε κάψει
ή χέρι θα σε κόψει

Έρωτας κρυφός
Αγαπάει τη βροχή
το κυκλάμινο

Γεύση στο στόμα
γλυκιά ξινή και πικρή
Σκληροί οι σπόροι
Ζωή ανεξόφλητη
σαν το άγουρο ρόδι