Αντικριστά στο τραπέζι με τον χρόνο

Καθόμαστε αντικριστά στο ίδιο τραπέζι με το χρόνο

παράνομοι εραστές κοιταζόμαστε πλάγια

μασάω γρήγορα αυτός αργά

καταπίνω τη συνήθεια σε μικρά κομμάτια

στη σάλτσα της ταχυπαλμίας βουτάω τα δάχτυλα

ανάμεσα στις απολαύσεις

κάπου κάπου ανακατεύω τα λίπη με τη λύπη

καταργώ τη θλίψη με κρασί

τραγουδώντας παράφωνα

ποτέ δεν με απασχόλησε η ορθοφωνία

ύστατη απόλαυση η προσμονή του γλυκού

στην πρώτη μπουκιά ξεφεύγει αναστεναγμός

αλλάζω θέση

η νύχτα απαιτεί χορό

στροφές από τη μια

στροφές από την άλλη

έχω δει ανθρώπους να γερνάνε αμετακίνητοι

το γλυκό το τρώω αργά

η γλώσσα μου κρέμεται και σαλιώνει το ελάχιστο

επιμένω στη σταγόνα που αιωρείται -πολυτέλεια-

τρυγώ την ηδονή

κάνω το τέρμα αρχή.