You are currently viewing Κωνσταντίνος Μπούρας: Ο αναδομημένος Όσκαρ Ουάϊλντ αναζητά τις αντανακλάσεις ενός αποδομημένου «Πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέϊ» στα σωματικά είδωλα των απενοχοποιημένων θεατών – νέα κοινοβιότητα.   

Κωνσταντίνος Μπούρας: Ο αναδομημένος Όσκαρ Ουάϊλντ αναζητά τις αντανακλάσεις ενός αποδομημένου «Πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέϊ» στα σωματικά είδωλα των απενοχοποιημένων θεατών – νέα κοινοβιότητα.  

ΤΟ ΧΑΟΣ ΑΥΤΟΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ: ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΓΩ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΦΙΛΟΤΗΤΑ-ΟΡΦΙΚΟΣ ΈΡΩΣ-ΑΓΑΠΗ.

Ο Ουάϊλντ ήταν επαναστάτης για την υποκριτική βικτωριανή Αγγλία και το πλήρωσε με φυλακή και εξορία σε ένα πτωχό ξενοδοχείο στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, όπου ολοκλήρωσε την επίγεια περιπλάνησή του ως παραμυθάς (ύψιστος τίτλος τιμής όταν απευθύνεσαι σε ημιαγρίους).

Σήμερα το συμβολικό «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϊ» φαντάζει ως αναγεννησιακή παραβολή για τους σκοτεινούς χρόνους τού Μεσαίωνα. Και μέχρι εκεί. Πήρε τη θέση του στην ιστορία των «κλασικών» και μπορούν άνετα οι άνθρωποι να τον προσπερνούν προσποιούμενοι πως τον καταλαβαίνουν.

Όχι όμως κι η ανήσυχοι νεολαίοι, οι αιώνιοι μετέφηβοι που αναζητούν το Νόημα ακόμα κι εκεί που ΔΕΝ υπάρχει. ΕΙΔΙΚΑ ΕΚΕΙ.

Πήγα λοιπόν κι εγώ στο πολυδιαφημισμένο (δια των αφισών και στόμα με στόμα) αιρετικό θέαμα-ακρόαμα στο Μπάγκειον κι έμεινα μέχρι τις εντεκάμιση (όταν άνοιξε η πόρτα γι’ αυτούς που εξαρτώνται από το μετρό – κάτι που δεν ισχύει για μένα), αλλά είχε τραβήξει πολύ η πρώτη φάση τής άναρχης αποδόμησης τού εαυτού μας και των πάντων και με το που αρχίσαμε να μπαίνουμε στην άσκηση τής ΦΙΛΟΤΗΤΑΣ-ΑΓΑΠΗΣ η μέση μου άρχισε να διαμαρτυρείται και η υπνηλία πολιορκούσε το παρασκοτισμένο μυαλό μου.

Όχι, δεν υπάρχει κάτι να καταλάβεις εδώ. Πρόκειται για ΒΙΩΜΑ. Το θεάτρο του μέλλοντος αν δεν είναι διαδραστικό θα πάψει να υπάρχει. Τα συμπιεσμένα εγώ, τα υπερτιμημένα άτομα στο βωμό υπερφίαλων φιλοδοξιών, δέσμια ενός καταναλωτισμού που δεν υποστηρίζεται πλέον σήμερα από τα έσοδα και μια «Κοινωνία τής Αφθονίας» που μεταλλάσσεται ως Λερναία Ύδρα, οδηγούν τους ανήσυχους νέους να υπερκαταναλώνουν χημεία (σε όλη την πλαστική ανθυγιεινή ανιαρότητα) και ταυτόχρονα να κονταροχτυπιούνται ως σύγχρονοι Δον Κιχώτες με ψηφιακούς μύλους, ανήκοντες ούτως ή άλλως στον χώρο του Φαντασιακού.

Οι σκεπτομορφές πολιορκούν το αστρικό «σώμα» της Γης, διαποτίζουν τη Συλλογική Συνειδητότητα (κυρίως το Υποσυνείδητο) κι εκδηλώνονται εξ αντιθέτου ως επιτηδευμένη άσκηση εξουσίας κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η κατάργηση της δουλείας είναι πάγιο αίτημα για όλους τους ελευθερόφρονες και το συστημικό γεννάει το αντίθετό του.

Η ελευθερία της έκφρασης οδηγεί αναγκαστικά στο ΦΩΣ, περνάει όμως από το σκοτεινό, μουχλιασμένο, κρύο τούνελ τού Χάους. Ο μόνος μίτος για την έξοδο από τον λαβύρινθο τού ανθρώπινου μυαλού δεν είναι της Αριάδνης, μήτε της Μήδειας τα φαρμάκια κι οι μαγγανείες, μήτε τα «ξίδια» και τα χαπάκια που μας σερβίρουν για να μας αποκοιμήσουν, αλλά η ΑΓΑΠΗ, αυτό που λέμε σήμερα αγάπη, ό,τι κι αν συμβαίνει ακόμα αυτή η λέξη στις καταναλωτικές κοινωνίες μας.

Παράσταση για προβληματισμό, ειδικά για τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους κι αγαπούν την Ανθρωπότητα.

Ιδεολόγοι όλου του κόσμου μαζευτείτε για να συλλογιστούμε/αναλογιστούμε/διαλογιστούμε όλοι μαζί.

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται καλά».

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr

 

 

INFO από το Δελτίο Τύπου:
 
Το πείραμα πέτυχε.

Η ρομαντική συμμορία συνεχίζει και κάνει κατάληψη στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον, αυστηρά για 50 θεατές. Στο Πουθενά, δηλαδή στον απόκρυφο χωροχρόνο ενός fight club για τους φόβους και τις ελπίδες. Σε μια αλληλέγγυα, προκλητική, πανδύσκολη, παιχνιδιάρα, αναρχική, συνύπαρξη.

Είκοσι και πλέον ερμηνευτές και κάποιες εκατοντάδες θεατές, με μάσκες, με ψευδώνυμα, με αγάπες, με απωθημένα, όλοι μαζί, έχουν ήδη μετάσχει σε μια μεταφερόμενη γιάφκα φιλοσοφικής περιδίνησης που δεν τη βρίσκεις στο google. Σε συναντήσεις που βαστούν ώρες και σχεδόν κανένας δεν φεύγει ως αργά. Και κάποιοι έρχονται ξανά και ξανά. Και γίνονται με αυτοδιάθεση μέλη μιας συμμορίας που όλο και μεγαλώνει. Και δεν έχει ανάγκη κανέναν και μας χωράει όλους. Στα ψέματα και στ’ αλήθεια.

Εκεί καταθέτουμε θραύσματα εαυτού που γράφουμε όλοι μαζί. Κάπως να μη μας ρουφήξει το σκοτάδι του εγωισμού. Κάπως να γίνουν έρωτες οι φόβοι και οι ελπίδες, πίστη. Με νύχια και με χάδια να σκαλίσουμε το φως, στα ορυχεία των ψυχών μας. Ως την αποδοχή, την απενοχοποίηση, την αγάπη στην πράξη.

Κάπως να μην γίνουμε Ντόριαν Γκρέι.

Έλα όπως είσαι.

Υπογραφή,
ΚΣΝ

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ 
Ως τις  05 Φλεβάρη
https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/dorian-gray/

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.