Παγωμένος ο καιρός, όπως παγωμένες είναι κι οι ψυχές μας. Άσε που σκοτεινιάζει γρήγορα και δεν σου κάνει κέφι να περπατήσεις – ακόμα κι αν στο επέτρεπαν.
Οι ειδήσεις ολοένα πιο μαύρες, σκοτεινές και φαρμακερές σε πνίγουν.
Σε πνίγει ο θάνατος, τα νεκροταφεία που ετοιμάζουν Covid θέσεις για τους επόμενους, τα μέτρα προστασίας που εφαρμόζονται ακόμα και στους νεκρούς!
Όλοι είμαστε αιχμάλωτοι!
Ο πόλεμος άνισος, ο εχθρός ισχυρότερος και ταυτόχρονα τα μέτωπα πολλά.
Το λέμε, το είπαμε, θα το λέμε… Μέσα σ’ αυτόν τον γενικό χαμό για την προστασία από τον ιό ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για την Δημοκρατία μας.
Κι όσο το πρόβλημα είναι ορατό και διακριτό τότε δεν χάνονται οι ελπίδες. Όταν όμως ο απλός πολίτης θεωρεί την άσκηση βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις “ευλογία” και σου γράφει εξοργισμένος σε σχόλιο “ Έπρεπε να φιλάνε τα χέρια του Χρυσοχοΐδη!”… εννοείται για το ξύλο που έφαγαν στη συγκέντρωση για το Πολυτεχνείο, “οι Εγκληματίες της Ελλάδας” τότε κάτι δεν πάει καλά!
Ή η Δημοκρατία μας αλλοιώνεται εκ των έσω ή υπάρχουν πολίτες που δεν έχουν κοινή αντίληψη με τους πολλούς για την έννοια ελευθερία, δημοκρατία, φασισμός, ελεύθερη έκφραση…
Βέβαια, για να το πούμε κι αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν όρια ή η ελευθερία είναι ασυδοσία.
Γιατί τότε φτάνουμε στην κατάχρηση του αριθμού 6 στα μηνύματα εξόδου και να η απαγόρευση κυκλοφορίας!!! Ή δεν χαμπαριάζει ο άλλος ότι η μάσκα θα σώσει πρώτα αυτόν κι ύστερα και τους υπόλοιπους και κυκλοφορεί με “σαλιάρα” μη και δει κανέναν έλεγχο να προλάβει!
Να προλάβει! Όπως και η κυβέρνηση που τρέχει να προλάβει ζωντανούς και πεθαμένους! Κυρίως να προλάβει ζωντανούς! Άλλο πράγμα που σε γεμίζει θλίψη και σε μαυρίζει…
Οκ, ξέρεις πως αν αρρωστήσεις λόγω καταστάσεων θα είσαι μια…περίπτωση. Το ήξερες. Τώρα βλέπεις πως όποιος αρρωσταίνει γίνεται η περίπτωση διότι δεν υπάρχουν τα μέσα αντιμετώπισης! Κλίνες, ΜΕΘ και, κυρίως, καταρρέει το προσωπικό! Στον πόλεμο αυτόν καταρρέουν οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί! Αφού είναι όλη μέρα στο πεδίο! Διότι δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό για να τους ξεκουράσει, να τους αντικαταστήσει και να συνεχίσουν, διότι όσους κι αν έχεις ποτέ δεν φτάνουν!
Χρειάζονται περισσότεροι! Χρειάζονται “εξοπλισμοί” σε έμψυχο δυναμικό και άψυχο υλικό!
Το αν, πότε και πώς θα βγούμε από αυτή την κατάσταση είναι απρόβλεπτο και άγνωστο. Σίγουρα θα βγούμε πληγωμένοι και με το συναίσθημα του φόβου για συντροφιά μας. Το χειρότερο είναι ότι και τα παιδιά μας θα κουβαλάνε τα ίδια συναισθήματα φόβου και αβεβαιότητας. Για πολλά χρόνια και πιθανώς να είναι- εύχομαι όχι- ένα μέσον για τον έλεγχο των ανθρώπινων μαζών στο μέλλον. Το ανθρώπινο συναίσθημα είναι στόχος ακόμη και των διαφημιστικών εταιρειών, πώς να μην είναι λοιπών άλλων;
Δεν ξέρω αν υπάρχει ευχή πραγματοποιήσιμη εύκολα.
Ας προσπαθούμε να μην εκχωρούμε και να μην εκχωρούμαστε…