Παράξενο δεν είναι;

Οι νύχτες με κυλούσαν από κίνδυνο σε κίνδυνο

Και δεν προλάβαινα να δω

Δεν πρόσεχα επίσης, κοίταζα ψηλά

Στην πρώτη εκδοχή μου που δεν σώζεται

Συνέχιζα να ψάχνω ίχνη, ήμουνα περίεργος

Δεν πρόσεχα-

Ναι, κάπου κάπου έπαιρνε το μάτι μου

Δεξιά  

Μικρόκοσμο να μυρμηγκιάζει πολυάσχολος

Αριστερά, ήλιο καυτό και κοφτερό φεγγάρι-

Πού το Εγώ πού το Αυτός, όμως δεν πρόσεχα

Άκουγα τιτιβίσματα σγουρά στα πεύκα

Υγρά στα βράχια, χίλιες γλώσσες

Καταλάβαινα

Ήταν οι απαντήσεις όλες, κι ήτανε

Σιβυλλικές, εύθυμες όλες, άσχετες

Αποστομωτικές. Όμως δεν πρόσεχα –

Γι αυτό

Χρόνια πολλά, απολογούμαι

Είχα δεν είχα άλλοθι, στιγμιαίο, διαρκείας

Έλειπα πάντα

Έλειπα – έστω κατά το ήμισυ

Στα πανηγύρια, στις καταστροφές

Στις καθημερινές ανάγκες, στις επείγουσες  

(Έννοια του κόσμου, φόβος των τεράτων)

Ήμουν κι αλλού

Είτε συμπλέοντας, αφηρημένα επί γης

Στη χαμηλή κυμάτωση σπαρτών

Τι ήμερα, τι άκρατη γαλήνη

Στάρι και ήρα όμοια επιχρυσώνοντας τον άνεμο

Είτε ανεβαίνοντας αντίστροφα στο ρεύμα

Με τινάγματα

Τι μάταια, τι δύναμη-

Βέβαια, πουθενά δεν έμενα πολύ

Μόνο που πύκνωνα

Πύκνωνα καθώς με κυλούσαν, για να σπρώξω-

Καμιά φορά, με σκόρπιζε μια σκέψη δυνατή σαν έρωτας

Που έκοβε το νήμα κι έτρεχε

Πουλάρι κόκκινο, όλο σκιρτήματα, φαιό, όλο πιο μαύρο

Καλπάζοντας, καλπάζοντας μέχρι να φτάσει

Μέχρι το βάραθρο, γέρικο υποζύγιο σακατεμένο

Εκεί

Όπου ανέκαθεν ήταν το άλλοθι

Συνέχιζα την πύκνωση-

Παράξενο δεν είναι;