Αισθήσεις

Τα πεταμένα σκουπίδια γύρω από τους μεταλλικούς κάδους. Τα σάπια φύλλα που σκεπάζουν τις σχάρες των υπονόμων. Τοίχοι που αναδίδουν μυρωδιά από ούρα και μούχλα. Δίπλα στις ρίζες καχεκτικών δέντρων ακαθαρσίες σκύλων. Μυρωδιές αηδιαστικές… Οι αισθήσεις μου επαναστατούν. Και με αγριεύουν… Με τρομάζουν.

(φράσεις από το μυθιστόρημα «Αμαρτωλή Πόλη»)

Λέξεις

Έψαχνα πάντα τις λέξεις. Πρώτα εκείνες που θα πείθανε… Τους άλλους. Μετά όσες θα μπορούνε να παρηγορήσουνε… Εμένα. Πάντα λέξεις έψαχνα. Λέξεις που μου κρυβόντουσαν… Κι έτσι μήτε για τους άλλους δεν κατάφερνα να τις βρω, μήτε και για τον ίδιο μου τον εαυτό δεν αξιώθηκα ποτέ να τις ανακαλύψω. Κι άφηνα τον καιρό να αποφασίζει… Οδηγήθηκα στον χαμό μου δίχως παρηγοριά.

(φράσεις από το μυθιστόρημα «Η Κασσάνδρα στη Μαύρη Άμμο»)

Χρόνος

Χρειάστηκε χρόνος αρκετός, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Και πλέον ταξινομώ τους άλλους σύμφωνα με το συναίσθημα που μου δημιουργούν τα δάχτυλά τους. Κάποια είναι όλο κόμπους και στεγνή επιδερμίδα – τα φοβάμαι. Άγρια και σπασμένα νύχια – άνθρωπος που δεν ξέρει να θωπεύει. Παλάμες που μουλιάζουν με την υγρασία τους το χαρτομάντιλο που κρατούνε – ανήκουν σε άτομο δίχως προσωπικότητα* εύκολα σε χρησιμοποιεί, εύκολα σε ξεχνάει. Δάχτυλα χοντρά, ολόισια – εγωκεντρικός ο κάτοχός τους. Δάχτυλα λεπτά και νύχια που το σαπούνι τα έχει κάνει να λάμπουνε – μπορώ να τα εμπιστευτώ;

(Φράσεις από το μυθιστόρημα «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της»)

creator Barrowski

Λόγος

Το κάθε συναίσθημα υπάρχει πάντα κι ένας λόγος που το προκαλεί. Γι αυτό κι εγώ προτιμώ από το να με σέβονται , να με φοβούνται. Αυτόν που σέβεσαι μπορεί κάποια στιγμή ακόμα και να τον ξεχάσεις. Εκείνον, όμως, που κάποια στιγμή φοβήθηκες, θα τον φοβάσαι για πάντα. Δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ. Για πάντα θα είναι κυρίαρχός σου.

(Φράσεις από το μυθιστόρημα «Ιστορία Ευνούχου»)

Άνθρωπος

Κάθε άνθρωπος –ισχυρίζομαι- μοιάζει με ένα λουλούδι ή δέντρο. Κι αν καταλάβεις σε ποιο λουλούδι ή δέντρο μοιάζει, τότε και τον ίδιο πιο καλά γνωρίζεις και μπορείς πιο σωστά να βοηθήσεις… Ή και να εκμεταλλευθείς.

(φράσεις από το βιβλίο «Μανόλο και Μανολίτο και Μανουήλ»)

Γεννήθηκε στην Aθήνα το 1946 από γονείς που κατάγονταν απ’ τη Σμύρνη. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, αλλά ασχολείται με τη λογοτεχνία από τα παιδικά του χρόνια δημοσιεύοντας κείμενα του στο περιοδικό “Διάπλαση των Παίδων”. Tην πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα την κάνει το 1969 συμμετέχοντας σε ανθολογία νέων πεζογράφων και μετά από δέκα χρόνια κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο. O Mάνος Kοντολέων ασχολείται με όλα τα είδη του πεζού λόγου: μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα, παραμύθι και δοκίμιο. Eίναι ταχτικός συνεργάτης διαφόρων περιοδικών και εφημερίδων (Aυγή, Bήμα, Διαβάζω, Tραμ, Πόρφυρας, Λέξη κ.ά) όπου και δημοσιεύει κριτικές, άρθρα και λογοτεχνικά κείμενα. Είναι μέλος συντακτικής επιτροπής του περιοδικού “Διαδρομές στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους”. Γράφει σενάρια τηλεοπτικών προγραμμάτων για παιδία με θέματα γύρω από το βιβλίο και κάνει πολύ συχνά ομιλίες για τα προβλήματα και τους στόχους της Λογοτεχνίας για παιδία και νέους. Bιβλία του έχουν κατά καιρούς βραβευθεί από την Eταιρία Eλλήνων Λογοτεχνών και από τον Kύκλο του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου. Kείμενα του (διηγήματα και άρθρα) περιλαμβάνονται σε διάφορες ανθολογίες πεζογραφίας και δοκιμίου. O Mάνος Kοντολέων ζει στην Aθήνα μαζί με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους.