Ο Βόγγολης ξεκίναγε κάθε πρωί από το Μαντούκι ξυπόλητος και πήγαινε στο Καμπιέλο με δύο κοφίνια παραμάσχαλα.
Πουλούσε βόγγολη.
Κανείς δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα. Έμεινε στην ιστορία ως «Βόγγολης».
Το παρατσούκλι τού το δώσανε στο Καμπιέλο, επειδή όπως πέρναγε από τα καντούνια φώναζε: «Βόγγολη! Βόγγολη!»
Ο Βόγγολης έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια.
Μαζί του πέθανε και η λέξη.
Κανείς πλέον δεν θυμάται τι είναι η Βόγγολη.
Έτσι η Κέρκυρα «εθρήνησεν δύο θανάτους», που έλεγε και ο Σικελιανός.
Η «Βόγγολη», λοιπόν, είναι ένα τοπικό φαγητό από οστρακοειδή, στρούδια, γυαλιστερές και βόγγολη.
Λέμε «Βόγγολη» τα Κυδώνια (του δένδρου αλλά και της θαλάσσης).
Ουδείς γνωρίζει γιατί χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη για τα φρούτα και για αυτά τα οστρακοειδή.
Μάλλον θα μείνει για πάντα ένα άλυτο μυστήριο.
Το ίδιο συμβαίνει και στην διάλεκτο των Ενετών.
Λένε “Vongole” και εννοούν και εκεί τόσο τα κυδώνια του δένδρου όσο και τα θαλασσινά.
Οι Βενετσιάνοι κάνουν τη Βόγγολη μόνο με Βόγγολη. Εμείς ονομάζουμε Βόγγολη το μίξ με γυαλιστερές , στρούδια και κυδώνια. Μάλλον διότι τα σκέτα κυδώνια είναι δυσεύρετα εδώ και ως εκ τούτου πιο ακριβά.
Η ριτσέτα είναι απλή. Βάζεις στο τηγάνι τα οστρακοειδή μαζί με λάδι, ψιλοκομμένο μαϊντανό, σκόρδο και πεπεροντσίνι καυτερό.
Μόλις στεγνώσει το νερό, το βγάζεις και το σερβίρεις σε μια πιατέλα μαζί με το σούγο* φυσικά .
Εύκολο και γρήγορο αλλά αρκετά ακριβό και, βεβαίως, δεν είναι για χόρταση.
Ο Βόγγολης πήγαινε μέχρι τις Αλυκές ξυπόλητος για ψάρεμα και στην συνέχεια μέχρι το Καμπιέλο φορτωμένος με δύο κοφίνια.
Οι πατούσες των ανθρώπων εκείνης της εποχής είχαν από κάτω φυσική σόλα, που δεν την διαπερνούσε τίποτα.
Αν δοκιμάσει κανένας φυσιολάτρης να κάνει την ίδια διαδρομή ξυπόλητος και μάλιστα σε χωματόδρομους με πέτρες, θα καταλήξει στα εξωτερικά ιατρεία με πληγιασμένα τα ποδάρια.
Υπολογίζω ότι εάν η τιμή της βόγγολης ήταν σαν την σημερινή τότε ο Βόγγολης πρέπει να έβγαζε 16 ευρώ το κιλό.
Επειδή αποκλείεται να έβγαζε πάνω από πέντε κιλά, τότε το μεροκάματό του πρέπει να ήταν γύρω στα 80 ευρώ.
Η διαδρομή Μαντούκι-Αλυκές, Αλυκές-Μαντούκι, Μαντούκι-Καμπιέλο, Καμπιέλο-Μαντούκι γινόταν κάθε μέρα και κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες χωρίς ομπρέλες και νιτσεράδες**.
Η καλύβα του Βόγγολη (υπολογίζουν οι ιστορικοί του Μανδουκίου) πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ του Άι-Γιώργη και της Ελαιουργίας.
Η περιοχή «Βόγγολη» έχει μπαζωθεί και είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς ακριβώς.
Τα χρόνια εκείνα η θάλασσα ήταν μέχρι την εκκλησιά.
Σήμερα εκεί είναι το νέο λιμάνι, ο πολυσύχναστος δρόμος , το “Sette venti” και τα πρακτορεία εισιτηρίων για την Αλβανία και την Ιταλία.
Αλλάξανε οι εποχές αλλάξανε και τα νιτερέσα.***
Τώρα στην περιοχή «Βόγγολη» φτιάχτηκε ένας σύγχρονος κόμβος διότι «δεν ημπορεί η Κέρκυρά μας να μην έχει “Κόμβο” και αυτή».
Εις το κέντρο του κόμβου έπρεπε να τοποθετηθεί κάτι που να συμβολίζει την «Κέρκυρά μας».
Ανέλαβαν οι επιτροπές και οι αρμόδιοι.
Στην αρχή είπαν να βάλουν την Απήδαλο Ναυν της αρχαιότητάς μας . Μετά το μετανιώσανε και θέλανε να βάλουνε μια κολόνα αναλόγου αισθητικού ύφους με την κολόνα του Ντούγκλα, του Άγγλου αρμοστού που μας έμεινε αξέχαστος για τις φορολογικές του ικανότητες.
Οι συσκέψεις συνεχίζονται και θα συνεχίζονται για καιρό.
Έτσι αποφάσισα να στείλω ένα γράμμα στους προύχοντες.
Δεν περίμενα απάντηση.
Ήθελα απλώς να μείνει ένα χαρτί σε κάποιο αρχείο, μήπως το βρει κανένας στο απώτατο μέλλον και αναρωτηθεί.
Ζητούσα να τοποθετηθεί στο κέντρο του κόμβου το άγαλμα του Βόγγολη.
Να περπατάει προς τα μουράγια. Ξυπόλητος. Με μαζεμένο το βρακί μέχρι τα γόνατα. Δεμένο με κορδόνι. Με την πουκαμίσα του και με τα κοφίνια παραμάσχαλα.
Ο υπάλληλος του πρωτοκόλλου γέλασε: «Το άγαλμα του Βόγγολη;»
«Ναι, κύριε πρωτοκολλητά μου! Το άγαλμα του Βόγγολη, που περπατούσε όλη του τη ζωή από τις Αλυκές μέχρι το Καμπιέλο για να ζήσει».
«Ναι, κύριε πρωτοκολλητά μου! Το άγαλμα του Βόγγολη! Που μεγάλωσε τρία κεφάλια παιδιά με δύο κοφίνια».
«Ναι, κύριε πρωτοκολλητά μου! Γιατί αυτή είναι η Κέρκυρά μας!».
Γλωσσάρι
1. Το σούγο: η σάλτσα του φαγητού.
2. Η νιτσεράδα: αδιάβροχο που φορούν οι ναυτικοί.
3. Το νιτερέσο – ιντερέσο: το ενδιαφέρον, το συμφέρον.
