ΤΟ   ΓΕΡΑΚΙ

 Είναι πολύ αθώο και φιλικό το περιστέρι,

Κι ας τ’ αναφέρουν ως ουράνιο σύμβολο

Η Βίβλος και τα βιβλία, κι ας το αγιάζουν αιώνες τώρα

Οι άνθρωποι και η Τέχνη.

Χρειάζεται κάτι πιο δυνατό, πιο άγριο , πιο φοβερό

Η αργοβάδιστη  θεά.

                                                              *

Μόνο αυτός ο αγγελιοφόρος των αιθέρων,

Ο καβαλάρης των αφηνιασμένων  ανέμων     

Και αγαπημένο πουλί της Άννας Μπόλεϊν,

Της τραγικής εκείνης βασίλισσας,

Που κοσμούσε το θυρεό της∙

Μόνο αυτό το σαΐνι του ουρανού,

Που είχε σύντροφο πιστό ο Τόμας Μπέκετ, ο αρχιεπίσκοπος,

«Ο τοίχος της υπερηφάνειας» που χώρισε το κράτος από την  Εκκλησία∙         

  Μόνο αυτό, λέω, που έχει

  Το χρώμα του σούρουπου και το   κεραυνοβόλο πέταγμα της σκέψης,

  Ταιριάζει να είναι

  Της Δικαιοσύνης   ρομφαία.

                                     *

  Κι ας σε ραμφίζει,

  Κι ας σε ματώνει σαν την Αλήθεια

  Καμιά φορά το ξεφτέρι,

  Στο βλέμμα του χαράζει η μέρα,

  Στο ράμφος του  σπαράζει του Θεού το άδικο,

  Στο νύχι του η ανθρώπινη αβελτηρία

  Και οι φτερούγες  του, όπως το βέλος,

  Σκίζουν το παράλογο της ζωής,

  Διαπερνούν τις συνειδήσεις

  Και αναζητούν στο άπειρο

  Το  αμετάκλητο πεπρωμένο.