Ένα φύλλο πέφτει το φθινόπωρο,

πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος,

ένα ψάρι σε όλη τη θάλασσα,

ένα πουλί στον ουρανό,

δυο φεγγάρια,

το ένα φορτωμένο με δάχτυλα,

το άλλο για εσένα,

πάνω στα κρύα κλαδιά.

Μια παγωμένη φωνή στην καρδιά μου,

τρυφερά ανείπωτα μυστικά,

ένα βασίλειο πικρής μέντας.

Ένας κρυστάλλινος βάτραχος,

τραγουδάει στα μεταξένια νερά,

προσφέρει τη φωνή του σαν δώρο σε έναν νεκρό,

βουτάει πάλι στην γαλήνη του,

μια ιδιωτική υπόθεση.

Χωράφι που πεθαίνει μέχρι την γέφυρα,

τα φύλλα σκουριάζουν μέσα στα μάτια σου,

τα βουρκωμένα αστέρια,

λίγο πριν ξημερώσει,

θα πέσουν σαν δάκρυα.