Φοινικόκλαδα

μονάχα σφήκες τρυγάν

τα λουλούδια τους.                                                                Πάντα λουφάζεις.

                                                                                                Θεέ μου, είσαι εδώ;

                                                                                                Πώς δεν σε βρίσκω;

Άμφια παπά

τα αμαρτήματά σας

ερωτεύτηκαν.                                                                            Τέτοι’ αγνότητα

                                                                                                   ποιος Νιπτήρας έπλυνε

                                                                                                   Απρίλη πρωί;

Ύπνος λήθαργος.

Αιώνια κούραση.

Σχεδόν Γολγοθάς!                                                                     Χρυσά κάρβουνα

                                                                                                   φαναράκια στις οδούς.

                                                                                                   Ω γλυκύ μου έαρ

Ζωή εν τάφω.

Χαρμόσυνες καμπάνες.

Θάνατος γλυκός.                                                                   Τα γυμνά κλαδιά

                                                                                                στον αγρό του αίματος

                                                                                                ντύνει η ντροπή.

Μετά θάνατον

ένας έξοχος στίχος

επιτάφιος.                                                                               Φως παγωμένο.

                                                                                                Φιλιά, εραστές νεκροί.

                                                                                                Ανάσταση πώς;