ΟΜΟΛΟΓΙΑ

«…γιατί να θεωρεί κανείς φοβερό τη μεταβολή και τη

διάλυση όλων; Αφού είναι σύμφωνη με τη φύση και

τίποτα σύμφωνο με τη φύση δεν είναι κακό»

Μ. ΑΥΡΗΛΙΟΣ

Μόνο μέχρι ενός ορισμένου σημείου μπορείς

να ονειρεύεσαι χρωματιστά

να βλέπεις το φεγγάρι

να αλληλογραφείς με το άγνωστο

και να παίζεις με τις λέξεις

με ήθος, έστω, ομολογώ

χωρίς να σε διαψεύδει το αίμα

Μέχρι που να χαλάσεις τη συνταγή

ν’ αλλάξεις το σχήμα

να χάσεις την αγάπη.

Ύστερα βουλιάζεις υστερικά στις αναμνήσεις

κι αγωνίζεσαι να σώσεις το ανθρωπάκι που είσαι

και που δεν μπορεί να δεχτεί τη διδαχή της φύσης.

Κι όμως αυτό μόνο μπορεί να σ’ ωριμάσει

ιδίως αν σκεφτείς πόσο βαριά είναι

εκείνα τα «σαν έτοιμος από καιρό»

και «μη ανωφέλετα θρηνήσεις»

ΠΟΡΕΙΑ ΦΘΙΝΟΥΣΑ

Δεν περιφρόνησα τίποτε και στο πιο μικρό

μίλησα σα να΄ταν βασιλιάς,

γι αυτό και τα χαμομήλια μου κατέχουν

περιώνυμη θέση

στο κρανίο των καλπαζόντων ψηφιδωτών

γεγονότων

Που ιστορούν τη συντριβή των αισθημάτων μου,

μια πορεία δηλαδή των ροζ προς τα μοβ,

φθίνουσα.