Ρέκβιεμ

«Requiem aeternam dona eis Domine[1]»

Ποιό δῶρο πῆρες τήν πρωτοχρονιά,

Ἐλπίδα, Κατερίνα, Βάιε;

Μήπως σᾶς ἔλαχε καί τό φλουρί

Ἀνδρέα, Ἰφιγένεια, Ἀθηνᾶ;

Πόσο ψηλά ἀτενίζατε τήν Καθαρά Δευτέρα

τόν ἀετό σας;

Τότε πού στά μάτια σας ὄνειρα

σκηνοθετοῦσαν τή ζωή, τά χέρια

ἔσφιγγαν τόλμη καί πεῖσμα

κι ὁ ἔρωτας ἀσκοῦσε τήν καρδιά.

Σκοτάδι ἔπεσε βαθύ, γέμισε νύχτα…

Κι ἐσεῖς ἀνηφορίζατε μέ τό

«ἀσημένιο βέλος» τρυπώντας μέ τή

νιότη σας τόν οὐρανό, δέν ξέρατε

ὅτι στήν κάθοδο τοῦ Ἅδη ὁδοιπορούσατε…

Τώρα ἀπομείνατε καρφωμένα χαμόγελα

σέ παγωμένες στιγμές τοῦ τότε,

αἱμάτινα τριαντάφυλλα στήν καρδιά

ἀγαπημένων.

Κι οἱ μάνες  ὀδυρόμενες τήν Ἑκάβη

συναντοῦν στόν θρῆνο

-ἥξει τι μέλον γοερόν γοεραῖς[2]–

γιά τά ἁγνά κι ἀνίδεα θύματα

μιᾶς ἀκόμα  ἀνεπίγνωστα συνειδητῆς θυσίας.

   (Τέμπη, 28/02/23, ὥρα 23.20)

[1] Ἀνάπαυσιν αἰώνιον δὸς αὐτοῖς, Κύριε

[2] μτρφ: πικρά θά θρηνήσουμε οἱ πικραμένες, Εύρ. Ἑκ. στ. 84.