Χριστούγεννα…
“Μέρες χαράς, γιορτής, αγάπης, φιλανθρωπίας…” ουπς!
Αυτό το τελευταίο μου χαλάει το κέφι! Και το λέω πολύ σοβαρά!
Μ’ εκνευρίζει ρε παιδί μου! Μου θυμίζει ασπρόμαυρες ταινίες και παιδάκια που θρηνούν για τη μαύρη μοίρα τους!
Το πρόβλημά μου δεν είναι η βοήθεια σ’ αυτόν που έχει ανάγκη. Στον πρόσφυγα, στον μετανάστη, στον άνεργο, στον ασθενή… Με τη διαφήμιση θυμώνω. Και μ’ αυτή την αίσθηση υποχρέωσης λόγω εορτών! Σα να λέμε: “Προσφορές εορταστικές, Εμείς οι φιλάνθρωποι”! Και το διαφημίζουμε…
Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να σκεφτούμε ως ίσος προς ίσο. Βλέπουμε στον πονεμένο τον κατώτερο, τον άθλιο που εξαρτάται από εμάς, αυτόν που δεν θα του δίναμε ποτέ νερό απ’ το ποτήρι μας, αλλά θα δώσουμε ευχαρίστως χρήματα σε εράνους, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, bazaar, ήσυχοι ότι πράξαμε τα δέοντα ως “καλοί χριστιανοί” και ως “καλοί άνθρωποι”, διότι και να μη θρησκεύεις ε, μια καλή πράξη τα Χριστούγεννα είναι απαραίτητη.
Περιφέρουμε τη γύμνια της ψυχής μας και το ανούσιο, αυτοθαυμαζόμενοι για τις ανύπαρκτες “θυσίες” μας. Δεν καταφέρνουμε να βγούμε από το καλά χτισμένο Εγώ (κι αυτό δεν αφορά σε ζητήματα αυτοεκτίμησης ή κοινωνικότητας ή άλλων καταστάσεων, ο εγωισμός κρύβεται και στα ασήμαντα) γι’ αυτό και συνεχίζει ο πόνος να καταβάλει τους ανθρώπους γύρω μας κι εμάς τους ίδιους.

Σκέφτομαι το Χριστό. Το μυστήριο της Γέννησης. «Δια την φιλανθρωπίαν» του Θεού ο Υιός και Λόγος έλαβε σάρκα και οστά! Για την σωτηρία του ανθρώπου! Ταπεινώθηκε ο Θεός. Γεννήθηκε σ’ έναν στάβλο, τον ζέσταναν ζώα, νανουρίστηκε σε μια φάτνη, έτρεξαν να τον προσκυνήσουν βοσκοί. Σ’ όλη την πορεία Του μέχρι τη Σταύρωση αγκάλιασε τους κατατρεγμένους και τους αμαρτωλούς ακόμα. Έδειξε το δρόμο σ’ εμάς για το τι σημαίνει φιλαλληλία και έδωσε εντολή καινή: «Αγαπάτε αλλήλους».
Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνο ο Θεός. Αυτός που μπαίνει δυναμικά στην ιστορία με την Σάρκωσή Του, με την Σταύρωσή Του και με την Ανάστασή Του για να σώσει, για να θεώσει το πλάσμα των χειρών Αυτού! Του ανθρώπου γνώρισμα είναι η φιλαλληλία, η συμπόρευση δηλαδή με τον αναγκεμένο, με τον ταπεινωμένο, τον ξεσπιτωμένο άνθρωπο, τον εξευτελισμένο, χωρίς να λαβαίνει υπόψη του θρησκευτικές διαφορές ή εθνικές, χρώμα, φύλο, φυλή, μέσα σε αγάπη και έχοντας την συνείδηση της απόλυτης ισότητας!
Και πάνω απ’ όλα δεν χρειάζεται διαφήμιση η καρδιακή προσφορά. Το δίλεπτο της Χήρας ήταν ελάχιστο, αλλά στα μάτια του Θεού μια δυναμική πράξη αγάπης και ταπείνωσης ικανή να οδηγήσει στον Παράδεισο.
Πράξεις αγάπης, συμμετοχής στη ζωή αυτών που έχουν ανάγκη υλική ή ψυχική, ουσιαστική έξοδο από το Εγώ μας και κοινωνία με τους ανθρώπους.
Συμμετοχή ουσιαστική, όχι “επικαιρική” λόγω της συγκίνησης των εορταστικών περιόδων! Απ’ τη μια η μαζική καταναλωτική υστερία κι απ’ την άλλη η…«φιλανθρωπική».
Ο αγώνας να κατανοήσεις τον Άλλο, να μπεις στο ζόρι του, να νιώσεις τη μιζέρια και τον πόνο του είναι ο δρόμος που απ’ τη Γέννηση οδηγεί στην Ανάσταση…