Εικονοστάσι

Τις νύχτες της αγωνίας

σας φωνάζω

έναν έναν

ανάβω καντήλι

σας λιβανίζω με ευλάβεια

σαν τη μάνα μου και

τη μάνα της μάνας μου

γυρεύω σημάδι

μα στις μετάνοιες

μαγκώνει ο εγωισμός μου

Τις νύχτες της ευτυχίας

σας ξεχνώ

έναν έναν

λιβανίζω εμένα

μπροστά στο εγώ μου

κάνω επίκυψη βαθιά

Τις νύχτες της απόγνωσης

σηκώνω το βλέμμα:

– Υπάρχετε τελικά;

-Εσύ αποφασίζεις!

Αποπεράτωση

Δεν με σοκάρει

το κατακόκκινο κραγιόν

υπέργηρης κυρίας

ούτε το δωδεκάποντο

νεόκοπης ξανθιάς

με ξεπερνάει

ο οβολός του πρόσφυγα

στον δίσκο  ατσαλάκωτου επιτρόπου

υπέρ της αποπερατώσεως

(αυλόγυρος εκκλησίας 2022)