Η σωρεία των μονολόγων (και δη γυναικείων) που ανεβαίνουν στη σκηνή τα χρόνια αμέσως μετά τον κορονωϊό σηματοδοτούν τρεις τάσεις:
- Την μονολογικότητα ως ααφηγηματικό είδος.
- Την σκηνική λιτότητα (χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγές).
- Την ατομοκεντρική μυθοπλαστική ονειροπόληση.
Προσωπικά χαίρομαι αυτή την κοινωνική κίνηση κατάθεσης μαρτυριών προσωπικών ή διαμεσολαβημένων.
Η αναπόληση βιωμάτων, η μετάπλαση εμπειριών οδηγούν σε μη αναγκαστική μετάσταση καρκινωμάτων στον πολύπαθο, διάτρητο, παθολογικό κοινωνικό ιστό.
Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης και εικαστικός άνθρωπος τού θεάτρου έλεγε πως είναι καλύτερα να ζωγραφίζουμε «εκ του φυσικού», με μοντέλο.
Αναγνωρίζω ως επαρκής αναγνώστης-θεατής το αμιγώς βιωματικό από το ευθαρσώς πεποιημένο μέρος μιας αφήγησης με ένα απλό κι αλάθητο κριτήριο: το παράλογο ή την αληθοφάνεια, τη δόμηση ή την τυχαιότητα, τη σχέση αιτίου-αιτιατού.
Με λίγα λόγια, ό,τι φαντάζει παράλογο, απίθανο και μη αληθοφανές ενδέχεται να έχει συμβεί τουλάχιστον σε έναν άνθρωπο.
Αντίθετα το ρασιοναλιστικά δομημένο και αναμενόμενα γεωμετρημένο μυθόπλασμα είναι μάλλον αποτέλεσμα τεχνικής και καθόλου συναισθηματικής διέγερσης, πόσω μάλλον μεθέξεως εκστατικής, διονυσιακής, βακχικής εν τέλει…
Στην «Υβόννη, την πριγκίπισσα τής Βουργουνδίας» τού Βίτολντ Γκομπρόβιτς βασίζεται η κατά κόσμον «Μπουμπού» που απολαύσαμε στο πάντα κατάμεστο «Θέατρο εν Αθήναις».
Κείμενο πρωτότυπο, εμπνευσμένο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τής κρητικής λαϊκής ζωής, κυρίως στο δεύτερο μισό τού εικοστού αιώνα.
Λαογραφία, κοινωνιολογία, πολιτική ιστορία ενός τόπου βεβαρυμμένου πολιτισμικώς από τα πανάρχαια χρόνια, αφού είναι το πέρασμα κουρσάρων, λαών, πληθυσμών, εθίμων τε και ηθών παντός τύπου. Η ανεκτικότητα συνθέτει όλα αυτά τα φερτά υλικά χάρη σε μια αρχετυπική ανάγκη συμπεριλήψεως, συν-χωρήσεως καθαρά επιβιωτικού, συμβιβαστικού, διπλωματικού τύπου.
Το διπλωματικό στοιχείο επικυριαρχεί ως καθημερινή πρακτική ικανή κι αναγκαία συνθήκη επιβιώσεως σε όλο το σώμα τού συγχρονικού αυτού κειμένου. Οι βιωμένοι κώδικες καλής συμπεριφοράς, η πολιτική αγωγή, η αστική ευγένεια, είναι εδώ τα κυρίαρχα στοιχεία που τροφοδοτούν την πλοκή και πυροδοτούν τη δράση (στην απέραντη σκηνή τής κοσμικής τραγικωμωδίας).
Η ανεκτικότητα κι η ανοχή, η προσοχή να μην προσβάλλεις τον άλλον, να μην θίξεις τα αισθήματά του, μία φυσική ευγένεια ψυχής καθορίζουν τα πρόσωπα και τα συμπλέκουν μεταξύ τους σε κρουστό δραματικό ιστό.
Δεν καταλαβαίνεις πώς περνάνε δύο ολάκερες ώρες, όπου μία επαρκέστατη, εύπλαστη ηθοποιός ζυμώνει στιγμή το δευτερόλεπτο, βλέμμα την κίνηση, ιδέα την πράξη, μιας αενάως επαναλαμβανόμενης αείζωης φάρσας, που θα μπορούσε να ήταν και σχηματική ή και ανούσια εάν δεν ήταν τόσο προσεκτικά κεντημένη σε ανεξίτηλες ηχοεικόνες ανεξίτηλων προδιαγραφών.
Το ταλέντο εδώ και η μαεστρία τής ηθοποιού που κατέχει πλήρως τα τεχνικά της εκφραστικά μέσα μάς επιτρέπει να ξαναζούμε κάθε κβαντική στιγμή αυτής της υπερχειλίζουσας συναισθηματικότητας τού σωματικού, απέναντι από κάθε ιδεαλιστική μεταφυσική θεώρηση τού κόσμου και τού θανάτου. Η θέση τής ηρωίδας μέσα σε αυτό το ασφυκτικό κοσμοϊστορικό γίγνεσθαι είναι τραγελαφικώς συνεπής με τον εαυτό της και με τα ανθρωπιστικά της ιδεώδη. Μήτε ο θάνατος δεν καταφέρνει να της στερήσει την ανθρωπιά της, την πίστη της στο Θεό, το φιλοσοφημένο και φιλοσοφικό χιούμορ της. Παραμένει ανθρώπινη παρ’ όλα αυτά, μέσα σε αυτά, δια αυτών…
Ανατριχιαστικά τα κρεμασμένα κεντήματα που ντύνουν μια κούκλα. Ατμόσφαιρα μπαρόκ ψυχολογικού θρίλερ με λαϊκότροπα ναϊφ χαρακτηριστικά στον σκηνικό διάκοσμο αλλά και στο ηχητικό τοπίο, αναιρούνται πλήρως, ανατρέπονται, διανθίζονται, εμπλουτίζεται χάρη στο υποκριτικόν τάλαντον μιας ερμηνεύτριας διεθνούς βεληνεκούς, που μόλις την ανακαλύψουν οι μεγάλοι παραγωγοί οπτικοακουστικών μέσων θα διαπρέψει παγκοσμίως, για τον απλούστατο λόγο ότι ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΜΠΑΖΟΝΤΑΣ ΚΙ ΕΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ, ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΚΙΟΛΑΣ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΙΑ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΌΤΙ ΝΑΡΚΙΣΣΣΟΣ δεν ΕΙΝΑΙ.
Δήμητρα Κολλά, υποκλίνομαι στη σκηνική σου ιδιοφυία!!!
Αξιολάτρευτοι, αξιοσημείωτοι, αξιομνημόνευτοι, ηρωικοί όλες/όλοι/όλα όσα συντελούν σε αυτό το θαύμα:
Κείμενο: Δημήτρης Μητσοτάκης
Απόδοση – Διασκευή: Κωνσταντίνος Πασσάς – Δήμητρα Κολλά
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Πασσάς
Μουσική – Στίχοι Τραγουδιού: Δημήτρης Μητσοτάκης
Τραγούδι: Μάρθα Φριντζήλα
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Πασσάς
Ενδυματολογία: Γιάννης Κλημάνογλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Άννα Ρεμούνδου
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα: Νικήτας Κοτροκόης
Κατασκευές: Κώστας Αβραμιώτης
Trailer – Κινηματογράφηση: ORKI Productions
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Γαϊδατζή
Επικοινωνία – Προώθηση: Νταίζη Λεμπέση
Παραγωγή: VAULT THEATRE PLUS – ΓΑΪΔΑΡΟΣ
Ερμηνεία: η ΜΙΑ η ΜΟΝΑΔΙΚΗ η ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ Δήμητρα Κολλά.
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ ΤΗΣ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΟΥΣ ΜΙΚΡΟΜΕΣΟΑΣΤΙΚΗΣ μινυριζούσης ψυχεδελείας.
Εδώ είναι όλα απλά, γελαστά, δημοκρατικά, ευτράπελα, ευοίωνα, αισιόδοξα, ευεπίφορα.
Η χαρά τής ζωής κατισχύει κατά παντός Κακού.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός. https://konstantinosbouras.gr
