Ιστορικό αστυνομικό μυθιστόρημα με γεωπολιτικές διαστάσεις ενός θρίλερ που δεν έχει εκπνεύσει εισέτι.
Η Ελλάδα τού 1960 και δη η πολύπαθη επαρχία τής ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της μετανάστευσης.
Ντοστογιεφσκικό «Έγκλημα και τιμωρία» (όπως φαίνεται στη σελίδα 302).
Καλογραμμένο σενάριο για τηλεοπτικές κυρίως αλλά και κινηματογραφικές μεταπλάσεις. Οι περιγραφές είναι τόσον εκτενείς ώστε δεν ταιριάζουν με θεατρικές σκηνικές οδηγίες. Η δραματικότητα των διαλόγων παραπέμπει στις αρχαίες στιχομυθίες.
Όμως ο Έρωτας και οι μη κάλπικες λίρες μαζί με την Τρέλα οδηγούν σε ένα ειδεχθές αλλά όχι απολύτως προμελετημένο φονικό κατά λάθος κι εξεπίτηδες.
Η τραγικωμικότητα συνάδει με μια ειρωνική ματιά που κατισχύει κάθε ενδεχόμενου αυτοσαρκασμού. Στο υποφώσκον κείμενο κυριαρχεί ο καταγγελτικός τόνος, αλλά όχι με την υποτίμηση που συναντάμε σε παρόμοια γραπτά διανοούμενων, αφού εδώ ο ζωογόνος ορίζοντας είναι κατεξοχήν «λαϊκός», αν και δεν είναι προφανέστατη η «Παράδοση».
Καταπληκτικό κοινωνικό σχόλιο στη σελίδα 19: «Και με τι ασχολείται το χωριό;». «Εκτός από το κουτσομπολιό, με τα ζωντανά, λίγα σπαρτά, κανένα αμπέλι και η μέρα περνάει». Καταπληκτικό!!! Θα μπορούσε να λειτουργήσει κι ως αυτόνομο ευθυμογράφημα.
Το βιβλίο εν βιβλίω με θεωρία Ιατροδικαστικής και μεθοδολογία ερεύνης που εφαρμόζεται στην πράξη από το σαϊνι νεοδιόριστο ανακριτή (σε συνεργασία με τις Τοπικές Αρχές) δημιουργεί δύο (τουλάχιστον) επίπεδα ενδιάθετης ειρωνείας: γλωσσικό και ιδεολογικό-αισθητικό.
Η ρυθμολογία είναι ανάλογη των θρίλερ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην περί το μεσονύκτιον τηλεοπτική ζώνη.
Η διαίσθηση παίζει σημαντικό ρόλο και κινείται στον χώρο τού ιρρασιοναλιστικού μυστήριου που μένει αναπάντητο στο τέλος χαρίζοντας γοητεία στο αναπάντεχο αυτό ανάγνωσμα.
Ο εκ-πονητής του πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας «σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος» βουτάει στα βαθιά νερά τής μυθοπλασίας ως αυτοδύτης σφουγγαράς χωρίς τον ανάλογο, κατάλληλο εξοπλισμό αλλά καταφέρνει να βγει σώος κι αβλαβής στην αναγνωστική ακτή χωρίς την παραλυσία που προκαλεί η παρατεταμένη «μέθη τού βυθού».
Η τοπιογραφία και το μελοδραματικό στοιχείο δίνουν μιαν άλλη λαϊκότροπη αισθητική διάσταση στο καλοσχεδιασμένο, καλοδομημένο συγγραφικό επίτευγμα. Η επιστολογραφία επίσης. Ποιος γράφει επιστολές σήμερα στον αιώνα των σύντομων sms; Ακόμα κι αυτό λειτουργεί δραματικά, αντιστικτικά ως προς την κυρίαρχη «περιρρέουσα ατμόσφαιρα».
Η ονοματοθεσία είναι χαρακτηριστική τής δονητικής εικονοποιίας.
Γενικά, αυτό το πόνημα αξίζει να τύχει τής προσοχής των σεναριογράφων, ή ακόμα και να μεταφραστεί στην κυρίαρχη παγκόσμια αγγλική γλώσσα.
Ως προς την λογοτεχνικότητα, λανθάνει και υποκρύπτεται στο «δια ταύτα» τού «τι γίνεται μετά».
Όσο κι αν αποκαλύπτεται ο φονιάς στο τέλος, δολοφόνος είναι ολάκερη η υποκριτική μεροληπτική επαρχιακή κοινωνία κι απαξάπαντες/απαξάπασαι συνένοχοι. Ουδείς-ουδεμία-ουδέν αθώος-αθώα-αθώον.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
