Γυναίκα από σίδερα.
Δεν ήμουν πάντα σίδερα.
Κάποτε ήμουν φωνή,
φωνή γυναίκας που θυμόταν.
Τώρα, σιωπή.
Ο ήλιος δεν ανατέλλει πια.
Είδα σώματα
να αφήνουν πίσω μόνο καπνό.
Έπιπλα ντυμένα πένθιμα.
Παπούτσια χωρίς βήμα.
Πουλιά χωρίς σάρκα.
Έσπειρα φωνές στην άμμο.
Δεν φύτρωσαν.
Μα να! Τώρα ένα φύλλο τρέμει δίχως δέντρο.
Μια ανάσα, από παλιά
νιώθει
πώς δεν ανήκει σε κανέναν.
Εσύ, που ήσουν κάποτε πουλί
κελάηδησε με
Δώσε μου σχήμα και χρώμα.
Γιατί, αν ξεχαστώ…
δεν υπήρξα ποτέ.
