Μηδέν, το μετα-ποίημα
Πριν το πρώτο βλέμμα,
πριν το πρώτο άγγιγμα,
ήταν το μηδέν.
Η κοιλότητα που γέννησε το σχήμα,
το άηχο κάλεσμα που κράτησε τον χρόνο ακίνητο.
Μηδέν: ο δίσκος που κρύβει το φως,
ο ήχος που δεν πρόλαβε να γεννηθεί,
ο χτύπος που περίμενε το χέρι να τον καλέσει.
Απ’ το μηδέν βγήκαν όλα:
το ένα, που στάθηκε ορθό και μόνο,
το δύο, που δάκρυσε από έρωτα,
το τρία, που τόλμησε να γίνει υπερβολή.
Λένε πως οι ποιητές στέλνουν δύο ποιήματα,
σαν να μην αντέχουν το πλήρες φως.
Σαν να κρατούν τον τρίτο στίχο
κρυφό στο στήθος, σαν φιλί που δεν δόθηκε.
Μα εγώ σπάω τη συνήθεια.
Στέλνω τρία:
το πρώτο για τον ίσκιο,
το δεύτερο για το φιλί,
το τρίτο για την ανοιχτή πληγή που ζητά φως.
Το μηδέν με κοιτά και χαμογελά,
ξέρει ότι όλα θα επιστρέψουν εκεί,
στο σιωπηλό του στόμα,
στη σκοτεινή του αγκαλιά.
Κι όταν ο εκδότης με ρωτήσει «Γιατί τρία;»,
θα του απαντήσω:
«Γιατί πριν από όλα υπήρχε το μηδέν,
και το μηδέν θέλει παρέα,
μια σιωπή που να του μοιάζει.»
Ένα, η μονάδα
Στέκομαι στο κέντρο του κύκλου,
μια στιγμή διαυγής σαν σπασμένο νεύμα,
ένα άγγιγμα που δεν έγινε ποτέ αφή.
Φοράω το πρόσωπο που αντέχω,
το σχήμα που περιγράφει το κενό μου,
αόρατο σχήμα, λαξεμένο από ανάσες άλλων.
Η ευθύνη μου, ασήκωτη, ακαριαία,
μοιάζει με ήλιο που γδέρνει τη σιωπή.
Κατοικώ στη σκιά του βλέμματός μου.
Ακούω τις φωνές του πληθυντικού,
μα ξέρω: κάθε «εμείς»
γεννιέται από ένα μόνο «εγώ».
Το ένα μου είναι κι ο μεγαλύτερος ξένος.
Κι εσύ, εκεί στη χαραμάδα του δεύτερου στίχου,
σαλεύεις, περιμένοντας την είσοδό σου.
Δύο, το αμφίβολο θαύμα
Σε συναντώ στην άκρη του καθρέφτη,
η μορφή σου τρέμει, υγρή, ενδεχόμενη.
Μετράω τα βήματα προς το μαζί:
αρχικά ανάσα, μετά όνομα, μετά πληγή.
Δύο: το πλησίασμα, η τριβή, η αστραπή.
Η κόλαση είναι το φιλί σου,
μα και η λύτρωσή μου.
Το δεύτερο χέρι στο ποτήρι,
η δεύτερη ανάσα στο δωμάτιο.
Δεν σε αντέχω κι όμως υπάρχω μόνο μαζί σου.
Σου χαρίζω το βάρος του ενός μου,
το κενό που λαχταρά το δικό σου κύμα.
Αν χαθούμε,
το ένα θα επιστρέψει σαν φάντασμα
στις ρωγμές του χρόνου.
Αλλά όσο υπάρχουμε δυο,
υπάρχει και το αδιάγνωστο θαύμα:
το κοινό δέρμα, το αμφίβολο φως.
Βιογραφικό Σημείωμα
