«Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε»…

Κάθε καλοκαίρι τα ίδια: φεστιβάλ, καύσων, τα μπάνια τού λαού, οι εθιμοτυπικοί εμπρησμοί, οικοπεδοφάγοι και μισαλλόδοξοι (του στυλ «να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα» αντί να φροντίσουμε την δική μας την οικόσιτη αίγα), μωροφιλοδοξίες, κακιούλες, αναίτιες επιθέσεις, άμυνες (γενικώς) κι ένα δίχρονο κοριτσάκι που ξεβράστηκε μωλωπισμένο στο Φάληρο.

Πονάει η ψυχή μου που το σκέφτομαι.

«Ο θείος Ιούλιος μην», το «αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι» και… πόλεμοι παντού.

«Σταματήστε τη γη να κατέβω».

Ανεβοκατεβαίνω σε ελαιο-φορεία. Στήνω αυτί. Κοιτώ καλόγνωμα, με αληθινό, ολόψυχο ενδιαφέρον, τους άλλους. Συνάδελφοι στην Κόλαση είμαστε όλοι. «Στο ίδιο καζάνι βράζουμε».

Σημειώνω:

Ένας ταλαιπωρημένος λιπόσαρκος άστεγος παραληρεί εν μέσω καύσωνος στη στάση τού λεωφορείου: σχιζοφρενοπληξία!!!!

*

Ο νικητής τα χάνει όλα!!! (πλακάτ έξω από προπατζίδικο στο Πέραμα).

*

«Για τα μυρμήγκια ρίξε ρίγανη. Μην τα σκοτώνετε. Ψυχούλες είναι κι αυτά».

Και η ζωή προχωράει ασθμαίνουσα. Νιώθω περισσότερο μέρμηγκας και λιγότερο τζιτζίκι. Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς τη δουλειά μου. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως τη γραφή. Αυτόκλητοι εχθροί. Κουτσομπόληδες, συκοφάντες, ερημοποιοί. Η Νέμεσις να σας… δροσίσει, μπας και δούμε κι εμείς οι ταλαίπωροι «θεού πρόσωπο».

Συντάσσομαι με εκείνους/εκείνες/εκείνα που κάνουν το καλύτερο κάθε μέρα για τους άλλους, να αφήσουν έναν δικαιότερο κόσμο πίσω τους, ειρηνικό.

Θαυμάζω εκείνους που μέσα στην καταστροφή αίρονται πάνω από τα ανθρώπινα και τραγουδούν τις αιθέριες μελωδίες τους ως άγγελοι σε τοπίο μωβ-μπλε.

Υπεριώδες το χρώμα μου. Φωτοσύνθεσις. Ανάπαυλα. Αγαλλίασις. Ανά-ψυχή.

Μια ψυχή θα παραδώσουμε. Ας είναι λευκή, σαν κύκνος που κολυμπάει στη λάσπη τής Υλοενεργείας.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας ευγνώμων για το δώρο τής ζωής… https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.