Στο Ρήγμα του Και:  Η Ποίηση ως Τόπος Υπαρξιακής Αναμέτρησης

Η Ακρογωνιαία πορεία στο και της Γεωργίας Τρούλη είναι ένα ποιητικό έργο που αρνείται να ενταχθεί σε παραδοσιακά σχήματα. Αντιθέτως, τα διαρρηγνύει εξαρχής, για να ανασυστήσει έναν λόγο που πάλλεται ανάμεσα στο υπαρξιακό ρίγος και μια ήρεμη, εσωτερική αποκάλυψη. Ο τίτλος δεν λειτουργεί απλώς ως υπαινιγμός, αλλά ως δηλωτική θέση: το «και» δεν είναι εδώ ένας ταπεινός σύνδεσμος, αλλά το σημείο του ρήγματος και της δυνατότητας. Είναι ο κόμπος της φράσης και της ζωής· το σταυροδρόμι όπου συναντιούνται η κραυγή και η σιωπή.

Η Τρούλη γράφει με μια γλώσσα στοχαστική, σχεδόν αρχιτεκτονική, με λέξεις που λειτουργούν ως οικοδομικά υλικά ενός εσωτερικού, ταραγμένου — κι ακριβώς γι’ αυτό αληθινού — τοπίου. Τα ποιήματα δεν αρθρώνονται γύρω από αφηγηματικούς άξονες· δεν αφηγούνται, αλλά υποφωτίζουν. Κάθε εικόνα, κάθε ρήμα, σπρώχνει τον αναγνώστη βαθύτερα σε ένα πεδίο όπου το προσωπικό συναντά το συλλογικό, όπου η διαλεκτική της απώλειας διασταυρώνεται με τον ρυθμό της επιθυμίας. Η λέξη δεν σημαίνει — συντονίζεται.

Η ποιητική φωνή δεν διεκδικεί αυθεντία· αντιθέτως, εκτίθεται. Δεν διακηρύσσει, αλλά ψηλαφεί. Δεν κραυγάζει για να σοκάρει, αλλά για να μεταδώσει την εσωτερική της ένταση. Έτσι, το ποιητικό υποκείμενο καθίσταται κάτι περισσότερο από μάρτυρας: γίνεται ενδιάμεσο ανάμεσα στην εμπειρία και τον λόγο, τη σιωπή και την άρθρωση. Η «πορεία στο και» είναι η πορεία ενός ανθρώπου που επιμένει να κατοικεί το ρήγμα, να το εξερευνά, να το υπερασπίζεται ως τόπο ύπαρξης.

Υπάρχει επίσης μια αδιόρατη αγωνία στην έκφραση της Τρούλη — όχι υστερική, αλλά γειωμένη· μια θλίψη που δεν εκβιάζει συγκίνηση, αλλά συνυφαίνεται με την υλικότητα της γλώσσας. Πίσω από τον λυρισμό ελλοχεύει μια οντολογική ερώτηση: τι σημαίνει να υπάρχω; Να στέκομαι στο μεταίχμιο; Να αποδέχομαι τη συνθήκη του ανάμεσα; Η ποίηση της Τρούλη δεν προσφέρει απαντήσεις, μα τολμά να θέσει ξανά το ερώτημα — και μόνο αυτό αρκεί για να την καταστήσει αναγκαία.

Η Ακρογωνιαία πορεία στο και  είναι μια προεικόνιση πορείας. Δεν επιζητεί να ευχαριστήσει· απαιτεί συμμετοχή. Δεν οικοδομείται πάνω στη διαύγεια, αλλά στο βάθος. Και τελικά, δεν προσφέρεται για απλή ανάγνωση, αλλά για συνοδοιπορία. Σε έναν καιρό όπου η ποίηση συχνά εκπίπτει σε ρητορική αυτάρκεια ή συναισθηματική φλυαρία, το έργο της Τρούλη υπενθυμίζει ότι ο ποιητικός λόγος μπορεί ακόμη να είναι τόπος αναμέτρησης και ελευθερίας. Ένα «και» που δεν συνδέει απλώς, αλλά ανοίγει.

Γ.Κ. Μιχαηλίδης