ΙΣΧΙΑΛΓΙΑ, ή τροχαντηρίτιδα ή δεν ξέρω ‘γω τί, αναποφάσιστος ο ορθοπεδικός, κι ο πόνος που επιμένει, μια μαγνητική θα μας φωτίσει. Με άυλο τρόπο, ανέπαφα εντελώς ήρθε σπίτι το παραπεμπτικό και βρέθηκα στο οικείο περιβάλλον – έχετε πάνω σας, βραχιόλια, δαχτυλίδια, ρολόγια, βγάλτε τον στηθόδεσμο, κι ελάτε με τα ρούχα σας. Έχετε ξανακάνει, έχετε άγχος, ορίστε και τα ακουστικά σας. Ευχαριστώ, έχω άγχος, έχω ξανακάνει, πού ξαπλώνω; Εδώ, λίγο πιο πάνω, κρατήστε κι αυτό, μας ειδοποιείτε όταν χρειαστείτε κάτι. Θόρυβοι οριζόντιοι και κάθετοι, δυνατά πιο δυνατά κι ούτε καν τα μικρά διαβολάκια με τις τρομπέτες και τα τύμπανα για μια παιδική κακοφωνία κι η γιαγιά να κλείνει τ’ αυτιά της παγιδευμένη στο κακό αστείο του καλού ζωγράφου, όχι κάτι άλλο, αποτρόπαιο που διαρκεί, αλλά ας απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι, με την οροφή σύριζα στο μέτωπό μου. Ναι, να χαιρόμαστε τη στιγμή, κι αυτήν εδώ τη στιγμή, ας τη χαρώ, να μην τελειώσει ποτέ η πανδαισία. ΟΥΦ, διαβολόπαιδα, την ξεκουφάνατε τη γιαγιά.
ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ μετά, τελειώσατε, τα αποτελέσματα σε δύο μέρες. Ευχαριστώ.
