Μία ελαφίνα, ένα δάσος με το συμβολικό όνομα Εσπεράντζα, μία καλοσυγυρισμένη φωλιά, ένας κόσμος άγνωστος, μία επιθυμία για εξερεύνηση και μία συνθήκη βίαια καταργημένη.
Τι μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση μία ελαφίνα, μέχρι χτες ανέμελη κι ευτυχισμένη που πιάστηκε στη φάκα του αδόκητου και του αναπάντεχου; Πρώτα απ’ όλα ο τόπος· το δάσος της, η Εσπεράντζα της· το γεμάτο από ήχους, βρεγμένο χώμα, υγρή και ξερή λάσπη, «με τα κλαδιά των πεύκων σαν δαντέλα στον ήλιο, τον καταγάλανο ουρανό με τα αφράτα λευκά σύννεφα…και τα τυρκουάζ νερά που στραφτάλιζαν στον ήλιο σαν χιλιάδες διαμάντια…».
Μετά τα πρόσωπα· ο Αρκούδος με τη θηριώδη δύναμη του κι η λύκαινα με τη σταθερότητα της φιλίας της, γιατί έτσι είναι οι λύκοι: σταθεροί και αφοσιωμένοι. Και η σοφή Ελεφαντίνα, αρωγός στις δυσκολίες και βάλσαμο στο τραύμα της, όχι το σωματικό αλλά το άλλο, το ψυχικό, που βυσσοδομεί σε σκοτεινές ατραπούς κατατρώγοντας τον ιστό της επιβίωσής της. Είναι αυτοί οι φίλοι της που θα την αγκαλιάσουν και θα σκεπάσουν με την αγάπη τους τις ανοιχτές από τις δοκιμασίες ρωγμές στο δέρμα της, θ’ αρπάξουν την ανάσα της και θα την κάνουν δική τους, θα μοιραστούν τα πνιγμένα συναισθήματά της.
Μα κυρίως ο εαυτός της. Ο πολύτιμος και μοναδικός εαυτός της, μέχρι εκείνη τη στιγμή παραγνωρισμένος, σε διαρκή σιωπηλή πάλη, περιφρονημένος, που λοιδορείται αλλά υπομένει και περιμένει, πιστός σύντροφος μέχρι τη στιγμή της αποδοχής, της κατανόησης, της κάθαρσης, έτσι όπως αυτή έχει πραγματοποιηθεί μέσα από τις δεκάξι καταβυθίσεις, κάθε μια με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας που οδηγούν, μέσα από τον πόνο και το σκοτάδι, στην αναγνώριση, στο φίλιωμα και εντέλει στην ενηλικίωση.
Κι είναι η Δέσποινα αυτή η ελαφίνα· η μυστικιστική θεά, κόρη της Δήμητρας και του Ποσειδώνα αλλά και η Παναγία, ο δρόμος προς τη λύτρωση, μέσα από την εγκαρτέρηση βιώνοντας τον ανείπωτο πόνο. Κι είναι οι καταβυθίσεις το μέσο, που υπακούουν στον μυστικιστικό αριθμό δεκάξι· σύμβολο της Αναγέννησης σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, της Μεταμόρφωσης, της υπέρβασης της ύλης και της αναζήτησης μια πιο πνευματικής ζωής εστιάζοντας στην αγάπη και τη σημασία των προσωπικών σχέσεων που παίζουν ρόλο καταλύτη στη ζωή μας.
Οι δεκαέξι καταβυθίσεις της Δέσποινας Νάσσου είναι ένα κείμενο αλληγορικό όπου ο βιωματικός πόνος μεταμορφώνεται σ’ ένα εσωτερικό ταξίδι που μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία, αναδεικνύοντας ζητήματα αυθεντικότητας, αποδοχής, ασφάλειας, φιλίας και αγάπης.
Με λόγο άμεσο και ειλικρινή η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ευαισθησία της, μετατρέποντας το βίωμα σε «παραμύθι», βαθιά στοχαστικό, κατευθύνοντας τον αναγνώστη όπως ακριβώς και τον εαυτό της στο φως, καθαρό κι απαλλαγμένο από κάθε περιττό.
Ας μην παραλείψουμε να επισημάνουμε το εξαιρετικό περιτύλιγμα αυτού του «παραμυθιού» που ανήκει στις εκδόσεις ΣΥΡΤΑΡΙ.
∞
