α΄
Έρχεται κάποτε ο καιρός που οι δρόμοι παύουν να είναι ναρκοθετημένες ζώνες αναμνήσεων και απαγορευμένα λιμάνια επιστροφής. Έρχεται κάποτε ο καιρός που οι δρόμοι γίνονται πάλι δρόμοι.
β΄
Α, το δάκρυ! είναι η ομορφιά της ψυχής που στολίζει τα μάτια.
γ΄
Ο έρωτας είναι φωτιά, άλλη φωτιά τον σβήνει.
δ΄
Ένα, μισό· κι άλλο μισό, κέρδισες. Πάρε εσύ την Άνοιξη με τα λουλούδια, εγώ θα κρατήσω τη Σιωπή με τα ματωμένα γόνατα.
ε΄
Υπήρξαμε και θα υπάρξουμε ξανά στους ίδιους στίχους. Με άλλο πρόσωπο και με τον ίδιο πόνο.
στ΄
—Ε, ποιητή, μπορούν οι στίχοι σου να νικήσουν τον θάνατο;
—Μπορούν να νικήσουν τον φόβο του.
