ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ;

Συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ,

δηλαδή εγώ κι ο εαυτός μου,

τρέμοντας, για ν’ ανοίξουμε

της μνήμης τη σπασμένη ομπρέλα.

Όχι, βέβαια, πως θα μας σώσει

από την όξινη φθοροποιό βροχή

ή πως κρατώντας την θα ταξιδέψουμε

ψηλά, πάνω απ’ τον θόλο του ανεκπλήρωτου.

Δεν προσδοκώ ανάσταση στιγμών

κι εσένα πια δε σ’ εμπιστεύομαι,

χρυσελεφάντινη αυταρέσκεια των πληγών.

Τελευταία, λοιπόν, απαγγελία της μορφής σου.

Μνημόσυνο μιας ομορφιάς ─ κρίμα ─ δειλής.

(Αλήθεια τώρα, τελευταία απαγγελία της μορφής σου;)

Προδημοσίευση ποιήματος από τη συλλογή «Σας αρέσουν τα σονέτα;», η οποία κυκλοφορεί σε μερικές μέρες από τις Εκδόσεις Ιωλκός.