Έστεκε χρόνια πλάι της.

Ερωτευμένη στην αρχή και το γλυκοφιλούσε.

Μα αντάριασε, η απρόβλεπτη,

και τού ’φαγε το χώμα.

Τώρα

χορεύει πάνω στις

γυμνές του ρίζες,

τις ξασπρισμένες

απ’ το αλάτι στις πληγές του.

Όχι, δεν θα καεί.

Θα αργοσβήνει εκλιπαρώντας

για ένα ακόμη χάδι.

Γιάννης Κονδυλόπουλος   Νικήτη Χαλκιδικής, 2025