Προς τιμήν της 97χρονης κυρίας Ναυσικάς

Τα κορίτσια τα είχαν «στην μπούκα[2]» τότε. Κι εμένα με είχαν «στην μπούκα», γιατί ήμουνα κορίτσι. Σχολείο με έστειλαν για λίγο, μετά υπηρέτρια στην πόλη. Οκτώ χρονών κοριτσάκι πήγα για δουλειά σ’ έναν έμπορα ποτών. Στο σπίτι του. Είχαν ένα χρονιάρικο μωρό. Κοριτσάκι κι αυτό. Η κυρά μου χοντρή …τόση με συγχωρείτε…δεν την χωρούσε η καρέκλα. Το μωρό είχε δικό του δωμάτιο, μέσα στην κούνια του, κλειδωμένο. Εκείνη είχε δωμάτιο στο πάνω πάτωμα και καθόταν εκεί. Εγώ κοιμόμουν σ΄ ένα καμαράκι από κάτω. Σαν πατάρι. Όρθια δεν μπορούσα να σταθώ. Είχα στο αυτί μου ένα κουδούνι κρεμασμένο. Όταν έκλαιγε το μωρό χτυπούσε η κυρά το κουδούνι. Έπρεπε να πάω εγώ, να πάρω το μωρό αγκαλιά, για να μην κλαίει.  Κάθε μέρα πήγαινα να κουβαλήσω και τα ψώνια του σπιτιού απ’ το ποτοποιείο στο σπίτι. Μαγείρευε η μάνα της κυράς. Μια κοντή και αυστηρή γυναίκα. Αυτή μου έδινε να τρώω τα αποφάγια του μωρού. Κάποιες φορές μου έδινε να φάω κι αυτά που έκανε εμετό το μωρό. Επειδή πεινούσα πολύ, τα έτρωγα κι αυτά. Η κυρά μου δεν έκανε τίποτα. Καθόταν κι έδινε διαταγές. Η παλιοκουράδα. Οκτώ χρονών κοριτσάκι ήμουνα. Τι να πεις; Ήταν ζωή αυτή η δικιά μου; Ας είναι συγχωρεμένοι όλοι.

Μια μέρα χτύπησαν οι σειρήνες του πολέμου. Ένας συγχωριανός μου, ήρθε με πήρε και γυρίσαμε στο χωριό, στο σπίτι μας. Μαζί μας κι ένα άλλο κορίτσι υπηρέτρια κι εκείνο. Ευτυχώς ήρθαν οι Γερμανοί…απαλλάχτηκα απ’ το κουδούνισμα στο αυτί κι απ’ τα αποφάγια του μωρού. Οκτώ χρονών κοριτσάκι ήμουνα.

[1] Η Αγγελική Θάνου είναι Δρ Παιδαγωγικών και συγγραφέας.

[2] Σε δυσμένεια.