- Ο χρόνος, έστω με τη μέθοδο των βρικολάκων
Ο χρόνος εν αγνοία μου
καθώς οδηγώ τη μέρα μου
σε μηδαμινές ασχολίες-ογκόλιθους
επιχειρώντας να φτερουγίσω ανάμεσα σε μολυβένια χαρτιά
ν’ ανυψωθώ μαζί με τον αχνό του καφέ
Ενώ κοιτάζω τα σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα
και ο ουρανός τρέχει ματώνοντας τα πόδια του στα καρβουνιασμένα δέντρα
Σε δρόμους ρηχούς
σε δρόμους βάθους
με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή
Πιστή στο νυχτερινό ραντεβού μου
με τ’ άσπρο γλειμμένο κόκαλο,
τρομακτικό κι υπέροχο συνομιλητή
ατέρμονων συναντήσεων
Ο χρόνος υδράργυρος στη φλέβα
σπεύδει
και διακλαδίζεται
καταρρακτώδης λαιμητόμος κάποια στιγμή,
βυθοκόρος, σκάβει στοές, ξεθεμελιώνει ύπουλα
Κι άλλοτε πάλι ποτίζει, θρέφει γλυκά
Ο χρόνος
ίαμα και φαρμάκι.
Ώσπου ένα πρωί
πάνω στην εικόνα του δωματίου μου
στα ρούχα μου απάνω
τυπώνεται η γραφή
(στην άλλη γλώσσα)
«Εκδικήσου τη ζωή
Υποσχέσου πως κάθε μέρα
ένταση πάνω της
θα σταλάζεις».
Έστω με τη μέθοδο των βρικολάκων, σκέφτομαι.
Γιατί τότε είναι που ο χρόνος εμφανίζεται
στον καθρέφτη του αυτοκινήτου.
Πάντα με ακολουθούσε, σκέφτομαι επιτέλους
ενώ εγώ η άσκεφτη έσιαχνα το κραγιόν μου.
Αυτός ήταν που κάγχαζε στο πίσω κάθισμα
ενώ καμωνόμουν τη βαρήκοη
Αυτός φίδι στον κόρφο μου
όταν τακτοποιούσα εκείνη τη βαθιά ρυτίδα που σκίζει ως κάτω στην καρδιά
οδηγώντας σε υπερδιέγερση
προς ένα ακόμα ξέστρωτο κρεβάτι
προς έναν ακόμα έρωτα, σαρκοφάγο, λωτοφάγο.
Ναι τότε είναι που ο χρόνος παρατάσσεται
Ινδιάνοι στο λυκόφως κορυφογραμμής
Γκρεμίσματα
που όλο και πλησιάζουν.
(χαρακτηριστική εικόνα (Laura Makabresku. Temptation)
Marcin Cienski, You Won’t, 2012 (Oil on canvas)
- Όταν θες να γυρίσεις την πλάτη
Τρεις φυλές γδαρμένων λύκων
ουρλιάζουν στο βλογιοκομμένο φεγγάρι
μέσα σου
όταν θες να γυρίσεις την πλάτη
Σμάρι αλαφιασμένο χυμάει καταπάνω της
Πουλιά της νύχτας
το αποτρόπαιο εργόχειρό τους κεντούν
στήνουν γλέντι τρικούβερτο
πατώντας σε ίχνη αρχαία
Μ’ αίματα
βαράνε τα νταούλια τους
Κι εσύ ντυμένη τα τομάρια των σκοτωμένων ζώων
μαζί τους στροβιλίζεσαι σε ρυθμό εξοντωτικό.
Θυμήσου όμως και να μη φοβηθείς:
Μπροστά σου ένας χάρτης πολυπερπατημένος
Κι είναι το αίμα σου που τώρα πάλι τον χαράσσει
και τα φτερά σου θρέφει και όλο δυναμώνει.
