Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι κόσμος είναι θόρυβος, άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι μουσική, μα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν εκείνοι μάλλον άνθρωποι της γεύσης ή απλώς κουφοί), που ορκίζονται ότι ο κόσμος είναι ένα άδειο πιάτο, το οποίο περιμένει από εμάς να γεμίσει, όχι με φαγητό αλλά με όνειρα, φόβους, ελπίδες. Το σίγουρο είναι ότι γεμίζει πάντα με αναμνήσεις, που άλλες θέλουμε να μοιραστούμε κι άλλες να τις κρύψουμε ή να τις ξεχάσουμε. Στο τέλος όμως, κρατάμε το μεγαλύτερο μερίδιο για τον εαυτό μας, ίσως από φόβο, ίσως από επιφυλακτικότητα ή απλά από εγωισμό. Τελικά ο κόσμος μπορεί να μην έχει δικό του νόημα, αλλά να αποκτά ό,τι του προσφέρουμε. Άλλοτε θόρυβο, άλλοτε μουσική, άλλοτε ακόμα κι εμάς τους ίδιους. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που προτιμούν το πιάτο άδειο, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει αυτό που τους προσφέρουμε, είτε γιατί προτιμούν να το γεμίσουν μόνοι τους.
Από μικρό κορίτσι προτιμούσα αυτούς τους τελευταίους γιατί αν αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζεις με τα σπλάχνα σου, αν βιώσεις όλο αυτό το σύστημα της πέψης, τότε σου φανερώνεται μια μεγάλη αλήθεια. Άλλες φορές είναι σκληρή και σε απογοητεύει, άλλες όμως φορές τη θαυμάζεις. Ο κόσμος δεν είναι κάτι που απλώς παρατηρείς, είναι κάτι που σε διαπερνά, που τον αφομοιώνεις σιγά σιγά, που τον κουβαλάς μέσα σου σαν τροφή, σαν βάρος, σαν λαχτάρα για κάτι περισσότερο. Υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος σε απογοητεύει, τότε επιστρέφεις στο άδειο πιάτο για να το ξαναγεμίσεις, αφού ό,τι υπήρχε μέσα πριν έχει χαθεί.
Όπως και να το κάνουμε, η γεύση, η πιο σαρκική από τις αισθήσεις και εγώ, από τη σάρκα μου που τη βασάνισα περισσότερο απ’ όσο εκείνη, της οφείλω να συνεχίσω να δέχομαι τον κόσμο όπως κι αν μου προσφέρεται. Να δέχομαι και τα καλά και τα κακά, να μαθαίνω από αυτά, να αδειάζω το πιάτο μου και να το γεμίζω ξανά, με λάθη με όνειρα, με ελπίδες. Μπορεί πολλές φορές να απογοητεύομαι, μα αν κάποτε καταφέρω να το γεμίσω με κάτι που δεν θα θρέφει μόνο εμένα αλλά και τους γύρω μου, τότε ίσως ο κόσμος να έχει αποκτήσει πραγματικά γεύση. Μέχρι τότε θα προτιμώ ό,τι βάζω στο πιάτο μου, να το γεύομαι μόνη μου.
