ΔΡΟΜΕΑΣ
Στον Κώστα Βαρώτσο
Από πού έρχεσαι ταξιδιώτη;
Χώρος και χρόνος το κενό.
Πρέπει να το γεμίσεις.
Υποτροπιάζουσα αυταπάτη.
Θαρρείς κι εσύ πως θα πετύχεις;
Είσαι ολόγυμνος στο Καρέ του Άσσου
με τους ληστές εκατέρωθεν
κι εκείνον τον αλογομούρη
όλο να ξιπάζεται με φενακισμούς.
Βρόμισες απ’ τη ματιά τους.
Δεκαετίες τώρα σε κοιτούν
μ’ εκείνο το λοξό βλέμμα
και μ’ είχες προειδοποιήσει.
Το γυαλί κόβει άσχημα.
Στο ξενοδοχείο δίπλα
πέθαναν όλοι στα δωμάτια τους.
Βρέχει ακατάπαυστα εδώ και χρόνια
κι εσύ εκεί, όλο τρέχεις ταξιδιώτη
στην απελπισία, προτάσσοντας το στήθος
μ’ εκείνο το μαύρο να φυσάει από τον Νότο.
Είσαι εύθραυστος και σκληρός.
Σε βλέπω, θέλεις να πολεμήσεις.
Όμως αμφιβάλλεις.
Μήπως είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς;
Αχυράνθρωπος στο πρόσταγμα του ανέμου.
Αχρείαστος κομπάρσος σ’ επική σκηνή μάχης.
Για ένα μόνο είσαι σίγουρος
στο σκόπευτρο, ο στόχος είσαι εσύ
κι η σφαίρα καλογυαλισμένη.
Δεν μπορεί θα το πρόσεξε ο διάβολος.
Φλος Ρουαγιάλ, είπε
και μοστράρισε τα φύλλα του.
Άραγε θα σε ξανασυναντήσω;
Που πας ταξιδιώτη;
