Α! Φτάνει πια, πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά!

Μ. Αναγνωστάκης

Αγαπημένο μου,

στην ξένη πόλη που γεννήθηκες,

σου λέω παραμυθάκια

για τη βροχούλα που χτυπά

τα τζάμια μας χαϊδευτικά

και δεν θυμώνει ποτέ της,

για τα ζωάκια που μοιράζονται

αδερφικά τη ζούγκλα και παίζουν,

για κάτι χορτοφάγα λιοντάρια.

Σου λέω ακόμα

για την ειρήνη και τη ζεστασιά στον κόσμο μας

και την ανέφελη χαρά στο σπιτικό μας

και τις γιορτές που θα μας φέρουν δώρα,

γεμάτες φως και όνειρα.

Διαβάζω τα χρωματιστά βιβλία σου,

τα τιμημένα με βραβεία κι  επανεκτυπώσεις

σε τόπους τριτοκοσμικούς

– έχουν εκεί βιβλία τα παιδάκια;-

όπου το end  φαντάζει πάντα happy,

γιατί νικούν η δικαιοσύνη κι  η αγάπη.

Πώς γίνεται

σεβάσμιες γιαγιάδες

να λένε τόσα ψέματα;