Παραμονή Χριστουγέννων
κοίταζε των αστέρων τις πτώσεις.
«Εραστών αυτοχειρίες», σκέφτηκε.
( Οι λέξεις δηλώνουν την ιστορία τους
μόνον όταν αναγραμματίζονται στο άναρχο φως ).
Κι ύστερα στο χιόνι περπάτησε
με των γιασεμιών τ’ άνθη στα χέρια.
Οι νιφάδες να πέφτουν για περισσότερο άσπρο
την άρνηση να παντρεύεται
με μια άγρια μουσική στην παρουσία των λύκων.
Τα έλατα γέρνουν τα κλαδιά τους
περνάει ανάμεσα στις νιφάδες
θίγοντας την αρμονία τους
ωσάν νικητής μιας μάχης αμφίρροπης.
Ραίνει με τ’ άνθη το χιονισμένο τοπίο
που τώρα γίνεται πιο λευκό.
Βάζει τα χέρια στο μέτωπο και διακρίνει
από τη μια ένα άρωμα μαγνήτη
κι από την άλλη ένα ποτάμι που τρέχει σαν άλογο.
Παιανίζουν οι αισθήσεις κολλημένες
στο πεντάγραμμο των κλαδιών,
σταματάνε οι λύκοι.
( Ο σεβασμός των άναρθρων φθόγγων
αντίκρυ στων φύλλων το τρέμισμα ).
Και με βλέμμα ολάνθιστο
διεμβολίζει τον ήχο της μεγάλης σιωπής.
Τον αγκαλιάζει στην κόγχη ενός βράχου.
«Σε περίμενα πάντα», του είπε
κι όλα πήραν ένα χρώμα θριάμβου παράξενο.
«’Ακου», του λέει.
Χτυπήματα σαν ταμπούρλα
εν μέσω της γιορτής που περίμενε.
Ανοίγει την πόρτα.
Τρίγωνα σαν ενοχές εμφανίστηκαν…
«Περάστε», ψιθύρισε κι όλα ήρθαν στη θέση τους.
«Η μοναξιά», τους είπε «είναι των ηφαιστείων η πλήξη.
Αποστρέφομαι τους διάττοντες φυτεύοντας γιασεμιά
να σκορπώ τα Χριστούγεννα
που πια δεν χιονίζει στα μέρη μου».
