Καθισμένη μόνη στο τέννις κλαμπ (στο Cercle du Bois), με τα μάτια μου να μισοκλείνουν απ’ την κούραση μετά από ένα ματς, παρακολουθούσα τα παιδιά να παίζουν κι είδα ένα κοριτσάκι που θα ’θελα να το ’χα δικό μου –ένα παιδί παράξενο μ’ ένα μυστικό χαμόγελο και σκέψεις που ’τανε δικιές της, να τρέχει ελαφροπατώντας και να σκουπίζει τα χέρια της αφού πρώτα τα ’χε βρέξει στη λίμνη.

            Θα πρέπει να νοιώθω ηττημένη, σκέφτηκα με θλίψη, γιατί έχω αρχίσει να επιθυμώ να παραδώσω τη σκυτάλη της ζωής μου σε κάποιον άλλον. Μέχρι τώρα, ποτέ δεν θέλησα παιδιά. Τα αποκαλούσα απότομες διακοπές, απαρνήσεις, γνωρίζοντας και με το παραπάνω πως δεν θα ήταν ούτε σαν τον Χιού* αλλά ούτε και σαν εμένα, ούτε καν μια επέκταση ή μια περαιτέρω εξέλιξη των ιδανικών μας, αλλά μια στεγνή επανάληψη κοινών σχηματισμών…

            Αλλά εκείνο το παιδί μ’ εντυπωσίασε. Μ’ έβγαλε έξω από τον εαυτό μου –κι ίσως ετούτο να ’τανε η ευλογία. Κυνήγησα με το βλέμμα μου τον εύθραυστο εαυτό της, ντυμένη καθώς ήτανε στα κίτρινα, στα κόκκινα, κι άφησα όλη μου την κούραση πέρα μακριά…Ήταν ευτυχισμένη που ’χε τα χέρια της βρεγμένα, ήταν ευτυχισμένη γιατί τα στέγνωνε ο ήλιος, ήταν ευτυχισμένη που ’τρεχε. Ξάφνου, ήρθε και στάθηκε μπροστά μου, με τα μεγάλα της μάτια, έλαμπε, με τα χέρια της απλωμένα, με το κίτρινο φουστανάκι της ν’ ανεμίζει. Ένιωσα ένα δευτερόλεπτο εσωτερικής πάλης, καθώς το παιδί ζητούσε να μου παραδοθεί. Κι αν και το κορμί μου πονούσε από το πάθος, με πείνα, με πόνο, χαμογέλασα, και το χαμόγελό μου της άρεσε κι έτρεξε πέρα μακριά, κι έτρεξε μετά και πάλι πίσω κοντά μου και γύρω από την καρέκλα μου, μέχρι που η μητέρα της την φώναξε να γυρίσει κοντά της. 

            Jamais je ne me donnerais entièrement à rien…Jamais je n’échapperais à moi-même, ni par l’amour, ni par la maternité, ni par l’art. Mon «moi» est comme le Dieu des croyants faibles, qui le voient partout, toujours, et ne peuvent fuir cette hantise et cette vision.* *

Πόθησα ατομική τελειότητα και μεγαλείο, ήταν τεράστια αλαζονεία –και τώρα βρίσκομαι καταπλακωμένη από το βάρος της φιλοδοξίας μου. Θα ’θελα να κληροδοτήσω αυτό το φορτίο σ’ ένα παιδί.

♦♦♦

* Πρόκειται για τον Hugh Parker Guiler (επίσης γνωστό με το ψευδώνυμο Ian Hugo), σύζυγο της Anais Nin. Παντρεύτηκαν το 1923.

* *Ποτέ δεν θα δοθώ ολοκληρωτικά σε τίποτα…Δεν θα ξεφύγω ποτέ από τον εαυτό μου, ούτε μέσα απ’ τον έρωτα, ούτε μέσα απ’ τη μητρότητα, ούτε μέσ’ από την τέχνη. Το «εγώ» μου είναι σαν τον Θεό των πιστών που η πίστη τους είν’ αδύναμη, κι έτσι τον βλέπουν παντού μπροστά τους, πάντα, και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την εμμονή και το βλέμμα του.

Από Το Πρώιμο Ημερολόγιο της Anaïs Nin, Κεφάλαιο IV (30 Ιουλίου, 1929)

[Anaïs Nin, Uncollected Writings, 1931-1974, Carpa Press, Ed. By Gunther Stuhlmann, 1995]

Η  Αναΐς Νιν (1903-1977), ισπανικής, κουβανικής, γαλλικής και δανέζικης καταγωγής, γεννήθηκε στο Παρίσι. Πατέρας της ήταν ο κουβανός συνθέτης και πιανίστας Joaquin Nin, γαλλικής καταγωγής, και μητέρα της η κουβανή τραγουδίστρια Rosa Culmell, με μικτή γαλλική και δανέζικη καταγωγή. Μετά τον χωρισμό των γονιών της, η Αναΐς θα ακολουθήσει τη μητέρα και τα δύο αδέλφια της στη Βαρκελώνη και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη, όπου θα μάθει άπταιστα αγγλικά, διατηρώντας τα γαλλικά αλλά λησμονώντας τα ισπανικά της. Το 1923 παντρεύεται στην Αβάνα τον πρώτο της άντρα, Hugh Parker Guiler (1898-1985), τραπεζικό και πειραματικό σκηνοθέτη της δεκαετίας του ’40 με το ψευδώνυμο “Ian Hugo”, και εγκαθίσταται μαζί του στο Παρίσι. Εκεί θα ψυχαναλυθεί από τον Ρενέ Αλαντί και τον Ότο Ρανκ, στον οποίο θα μαθητεύσει για ένα χρονικό διάστημα, και θα έρθει σε επαφή με πολλούς διάσημους καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, μεταξύ των οποίων ο Χένρι Μίλλερ, με τον οποίο θα αναπτύξει μια παθιασμένη σχέση, αλλά και οι Αντονέν Αρτώ, Λώρενς Ντάρελ, κ.ά. To 1932 η Νιν δημοσίευσε το πρώτο της έργο, μια μελέτη για τον Ντ. Χ. Λώρενς. Το 1939, ενόψει του επερχόμενου πολέμου, αναγκάζεται ως ξένη υπήκοος να εγκαταλείψει τη Γαλλία και εγκαθίστανται μαζί με τον Guiler στην Αμερική, όπου θα ζήσει ως το τέλος της ζωής της (στην αρχή στη Ν. Υόρκη και μετά το 1955 στην Καλιφόρνια, με τον κατά δεκαέξι χρόνια νεώτερό της ηθοποιό Rupert Pole, τον οποίο επίσης παντρεύτηκε αλλά αναγκάστηκε να χωρίσει το 1966, για νομικούς λόγους, καθώς δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον Guiler). Παρά την πλειάδα των έργων της, η Νιν έγινε κυρίως γνωστή το 1966 όταν εκδόθηκε ο πρώτος τόμος των “Πρώιμων ημερολογίων” της (1931-1934), που βρήκε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Ακολούθησαν άλλοι τρεις τόμοι των “Early Diaries” (1934-1947) και, συνολικά, έξι ακόμη τόμοι ημερολογίων. Η ανταπόκριση που συνάντησε η τολμηρή και ειλικρινής γραφή της, την ενθάρρυνε να επιτρέψει, τη δεκαετία του ’70, τη δημοσίευση των ερωτικών γραπτών που είχε γράψει επ’ αμοιβή τη δεκαετία του ’40, για λογαριασμό ενός συλλέκτη, μαζί με τους Χένρι Μίλλερ, Τζορτζ Μπάρκερ, Ρόμπερτ Ντάνκαν, κ.ά. φίλους τους, που σήμερα θεωρούνται κλασικά στο είδος τους (ιδίως οι συλλογές διηγημάτων “Το τρίγωνο της Αφροδίτης” και “Μικρά πουλιά”). Πέθανε στο Λος Άντζελες, το 1977, μετά από μάχη με τον καρκίνο, έχοντας ανακηρυχθεί επίτιμη διδάκτορας του Philadelphia College of Art, το 1973, και εκλεγμένο μέλος του United States National Institute of Arts and Letters, το 1974.